“Είναι αφιερωμένο στην κόρη μου την Ταρα, παίζει το όργανο αυτό εδώ και αρκετό καιρό“. Αυτή ήταν η εξήγηση του Νόβακ Τζόκοβιτς, για τον πανηγυρισμό που χρησιμοποίησε στο τελευταίο Wimbledon, προσομοιώνοντας την ρακέτα του με βιολί.
Η αλήθεια είναι βέβαια, πως δεν αποκλείεται να εμπνεύστηκε, συνειδητά ή ασυνείδητα, τον συγκεκριμένο πανηγυρισμό, από ένα παιχνίδι που έγινε επτά χρόνια πριν, απέναντι στον Ράντεκ Στέπανεκ. Συγκεκριμένα, ο παλαίμαχος πλέον Τσέχος ήταν ο πρώτος που έκανε την κίνηση, σε δικό του κερδισμένο πόντο, και στη συνέχεια ο Σέρβος δεν έχασε την ευκαιρία να απαντήσει με τον ίδιο τρόπο.
Η σύντομη αυτή ιστορία εξηγεί την προέλευση του πανηγυρισμού, τον οποίο όμως ο Τζόκοβιτς μετά τη λήξη του μεγάλου τελικού του Ολυμπιακού τουρνουά δε χρειάστηκε να εμφανίσει. Κι αυτό γιατί η παράσταση του είχε τελειώσει, ένα από τα σπουδαιότερα έργα τέχνης της καριέρας του είχε ολοκληρωθεί, και αυτός μπορούσε να ξεσπάσει με τον τρόπο που άξιζε στη στιγμή
Τον Ιούνιο αποσύρθηκε από το Roland Garros λόγω του τραυματισμού του στο γόνατο και μπήκε στο χειρουργείο και τον Ιούλιο έφτασε μέχρι τον τελικό του Wimbledon, στο οποίο δεν ήταν καν σίγουρο ότι θα προλάβει να συμμετάσχει. Εκεί υπέστη μια από τις πιο σκληρές, σε καθαρά αγωνιστικό επίπεδο, ήττες της καριέρας του, με τον Κάρλος Αλκαράθ να κυριαρχεί με αφοπλιστικο τρόπο και να φαντάζει πλέον ανίκητος, με την κατάκτηση του δεύτερου διαδοχικού του Grand Slam και τα ατελείωτα ρεκόρ που το συνόδευαν.
Για τον Τζόκοβιτς, όμως το 8ο Wimbledon και 24ο συνολικά Grand Slam, ναι μεν θα είχε σπουδαία, ιστορική σημασία, αλλά σταδιακά θα “χανόταν” μέσα στη χαοτικά μεγάλη τροπαιοθήκη του.
Ο Σέρβος είχε ελάχιστο χρόνο να προετοιμαστεί, για να διεκδικήσει το μοναδικό πράγμα που έλειπε από αυτήν, ένα χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο.
Τη στιγμή που ο Αλκαράθ έκανε περίπατο σε ένα αρκετά βατό ταμπλό, ο Τζόκοβιτς κλήθηκε να ξεπεράσει το εμπόδιο του “βασιλιά” του χώματος Ραφαέλ Ναδάλ, σε ένα παράξενο παιχνίδι που λίγο έλειψε να αποκτήσει απίστευτη εξέλιξη, αλλά και αυτά των Τσιτσιπά και Μουσέτι, που είχαν τις δικές τους δοκιμασίες και απαιτήσεις.
Η φυσική του κατάσταση έδειχνε ευάλωτη, αλλά δεν υπήρχε αμφιβολία πως από τη στιγμή που έφτασε στον τελικό, θα δώσει τη μάχη με τους δικούς του όρους και με τον τρόπο που μόνο αυτός γνωρίζει.
Εκεί βρήκε απέναντί του ακριβώς αυτό που περίμενε. Έναν πυραυλοκίνητο Κάρλος Αλκαράθ, που ακόμη και τώρα, πολλές ώρες μετα την ολοκλήρωση του αγώνα, δύσκολα θα είναι σε θέση να αντιληφθεί τι περισσότερο θα μπορούσε να κάνει.
Οι δύο παίκτες προσέφεραν μία μάχη μόλις δύο σετ, που κράτησε σχεδόν τρεις ώρες, με τένις που έμοιαζε βγαλμένο από βιντεοπαιχνίδι, που δεν υπάρχουν χαρακτηρισμοί να το περιγράψουν.
Στα δύο tie-break, όμως, ο Τζόκοβιτς πέρασε σε άλλο επίπεδο, έβγαλε από μέσα του το αθλητικό και πνευματικό “τέρας” που όμοιό του ο αθλητισμός ενδέχεται να μην έχει δει, και έγραψε μία από τις μεγαλύτερες εποποιίες της ζωής του.
Ο Σέρβος ξέσπασε χωρίς όρια μετά το τέλος, με τον Αλκαράθ να έχει αντιδράσεις τεράστιας έντασης, τις οποίες δεν έχουμε ξαναδεί μέχρι σήμερα από αυτόν.
Ακόμα και λίγη ώρα μετά αδυνατούσε να σταματήσει να κλαίει για να κάνει δηλώσεις. Όταν όμως μίλησε, εξήγησε με τον πιο ακριβή τρόπο που θα μπορούσε, ολόκληρη την ιστορία του αγώνα.
«Έχω ακούσει πολλές φορές ότι ο Νόβακ θέλει να κερδίσει ένα χρυσό μετάλλιο. Το ήξερα πριν από to παιχνίδι. Στις κρίσιμες στιγμές, στις δύσκολες καταστάσεις, στα tie-break, έπαιξε εντυπωσιακά. Είδα κάτι. Ήταν πεινασμένος. Στις καταστάσεις αυτές, ένιωσα την πίεση και δεν μπορούσα να παίξω το καλύτερό μου τένις».
Ο Τζόκοβιτς από την πλευρά του, έδειξε για πολλοστή φορά τι αξία είχε αυτό το επίτευγμα για τον ίδιο:
«Έβαλα την καρδιά μου, την ψυχή μου, το σώμα μου, την οικογένειά μου, τα πάντα για να κερδίσω το χρυσό Ολυμπιακό στα 37 μου. Τελικά το κατάφερα.
Λαμβάνοντας υπόψη τα πάντα, πιστεύω πως αυτή είναι η μεγαλύτερη επιτυχία της καριέρας μου».
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες σίγουρα δεν είναι η σημαντικότερη διοργάνωση στο τένις. Είναι όμως συγκλονιστικός ο τρόπος, με τον οποίο οι ίδιοι αυτοί σπουδαίοι πρωταθλητές, δείχνουν τι σημαίνει για αυτούς. Ο Τζόκοβιτς είχε ένα απωθημένο, που τον στοίχειωνε μέχρι το τελευταίο στάδιο της καριέρας του, και το εκπλήρωσε με τον πιο γλυκό τρόπο. Πλέον δεν έχει κάτι να κυνηγήσει, παρά μόνο μεγαλώνει το “μύθο” του κάθε φορά που πατάει στα κορτ. Πράγμα που είναι βέβαιο πως θα κάνει και ο μεγάλος του αντίπαλος, ο οποίος θα επιστρέψει ακόμα πιο δυνατός, και κανείς δεν ξέρει που θα σταματήσει.
Ανδρέας Φούντας