Ταινίες της εβδομάδας: Ταξίδι στο Φεγγάρι με ανεμοστρόβιλους και κινηματογραφικά διαμάντια από το Τίφανις 

Η δεύτερη εβδομάδα του Ιουλίου ξεκινάει κινηματογραφικά με ταινίες που θα κονταροχτυπηθούν για την πρωτιά.

Twisters

(πρεμιέρα στις 17-07-2024)

Το “Twisters” θα ξεκινήσει τις προβολές του αυτή την Τετάρτη, και εμείς θα επανέλθουμε με αναλυτική κριτική την επόμενη Πέμπτη. Έχοντας ήδη παρακολουθήσει την ταινία, μοιραζόμαστε λίγες σκέψεις με τους σινεφίλ και λάτρεις του εμπορικού που είθε να σαρώσουν σαν τυφώνες τις αίθουσες (και τους θερινούς) από αυτή την Τετάρτη.

Κυνηγός ανεμοστρόβιλων που στα νεανικά της χρόνια είχε υποστεί μια τραυματική εμπειρία καθώς το ανεπιτυχές πείραμα της που είχε σκοπό να περιορίσει το καταστροφικό πέρασμα των απρόβλεπτων φυσικών φαινομένων, θα γίνει η αιτία να χάσει φίλους και συνεργάτες. 5 χρόνια αργότερα, και ενώ πλέον έχει συμβιβαστεί με δουλειά γραφείου σε μετεωρολογική υπηρεσία με έδρα τη Νέα Υόρκη, θα πάρει τη μεγάλη απόφαση να προσφέρει και πάλι τις υπηρεσίες της στον τομέα της καταγραφής και όχι της έρευνας των φαινομένων αλλά στο πεδίο της μάχης. Εκεί θα γνωρίσει ανθρώπους που καπηλεύονται τη δυστυχία των συμπολιτών τους, αυτάρεσκα απολαμβάνουν την εφήμερη διασημότητα μέσω του διαδικτύου αλλά και τους πραγματικούς εχθρούς που «ντύνονται» κάτι που δεν είναι.

Το “Twisters” καταφέρνει να ασκεί προοδευτική επιρροή στο είδος του εμπορικού κινηματογράφου καταστροφής εμποτίζοντάς τον με ουσιαστικά ερωτήματα (κάποια μένουν αναπάντητα και άλλα μπαίνουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων), άβολα προς διαχείριση ηθικά διλήμματα (π.χ. η σχέση της Kate Cooper με τον Javi στην τρίτη πράξη), αλλά και μια ερωτική ιστορία που με ασιατική διακριτικότητα (τη σκηνοθεσία αναλαμβάνει ο υποψήφιος για Όσκαρ νοτιοκορεάτης Lee Isaac Chung) που δεν είναι συνηθισμένη για το είδος. Από την αρχή μέχρι το τέλος είναι ένας τυφώνας, κυκλώνας και ανεμοστρόβιλος ταυτόχρονα που σε παρασύρει στον κόσμο που το απρόβλεπτο και εκδικητικό ενίοτε της φύσης, ταυτίζεται με την οργή θεού σε ανθρώπινη ύβρη. Ίσως, χωρίς υπερβολές, να είναι το μοναδικό block buster του καλοκαιριού που δεν πρέπει να χάσετε.

Fly me to the Moon

Αν, αντί για να διυλίζετε τον κώνωπα με τη συνωμοσιολογία σχετικά με την κινηματογραφημένη προσσελήνωση και είστε έτοιμοι να δείτε πόσο δημιουργικά ένα τέτοιο γεγονός μπορεί να αναβιώσει το είδος των boy meets girl κωμωδιών τις ίδιας χρονικής timeline, βγάλτε από τώρα εισιτήριο για μια βόλτα στο φεγγάρι. Ρομάντζο, αστικοί μύθοι και αλήθειες σε ένα σύμπαν φτιαγμένο με αστερόσκονη χιούμορ και ατμόσφαιρα που παραπέμπει σε δροσερές ρομαντικές κωμωδίες με τη Ντόρις Ντέι και τον Ροκ Χάτσον. Η ταινία “Fly me to the Moon” ερευνά τη σημασία της αλήθειας και του ψέματος υπό το πρίσμα μιας παγκόσμιας συνθήκης, και εκτοξεύει τους θεατές στο διάστημα με άτρακτο το κινηματογραφικό δίδυμο Σκάρλετ Γιόχανσον και Τσάνινγκ Τέιτουμ, που τερματίζουν τα κοντέρ και φουλάρουν καύσιμα μέχρι το πλησιέστερο ζαχαροπλαστείο ματιών, εκεί που η συνταγογραφούμενη γλύκα και το εθνικό φούσκωμα, με baking powder και ζάχαρη, παράγουν μια ευχάριστη καλοκαιρινή έκπληξη.

Μάρκετινγκ μάνατζερ προσλαμβάνεται από τη NASA για να εξυψώσει τις προσδοκίες των Αμερικανών στην πάλη για την πρωτιά στην προσελήνωση και βυθίζεται σε δύο ηθικά διλήμματα: προσωπική κάθαρση και νέα αρχή ή ενδυνάμωση του πληγωμένου από τους αλλεπάλληλους πολέμους ηθικού των Αμερικανών, με όποιο κόστος.

Longlegs

Διαφημίστηκε ως την απάντηση στη «Σιωπή των Αμνών»· στην πραγματικότητα είναι ένα εκλεκτό ερμηνευτικά θρίλερ (Νίκολας Κέιτζ και Μάικα Μονρό δίνουν ρέστα) που δυστυχώς στην τρίτη πράξη τα κάνει μαντάρα με τις εξωκοσμικές, υπερβολικές και αποκλειστικά για τον εντυπωσιασμό σεναριακές ανατροπές. Οι δύο πρώτες πράξεις όμως αξίζουν την προσοχή σας καθώς εύστοχα ο Οζ Πέρκινς πολτοποιεί τα υλικά του slasher στην κρεατομηχανή της αφήγησης με στοιχεία στιβαρού αστυνομικού θρίλερ και από αυτά πλάθει τη δική του Κλαρίς και Λέκτορ που, μέχρι ενός σημείου σε υποβάλουν στο εγκεφαλικό παιχνίδι γάτας-ποντικού, με τρωκτικό και θηλαστικό να έχουν ήδη τροχισμένα νύχια και δόντια μέσα στις πατούσες και πίσω από τα χείλη τους.  

Ο κατά συρροή δολοφόνο με το ψευδώνυμο Λόνγκλεγκς θα αντιμετωπίσει κατά πρόσωπο τη νεαρή πράκτορα του FBI που προσπαθεί να ανακαλύψει την αλυσίδα ανθρώπων που συνδέονται με τους φόνους. Τα κρυπτογραφημένα μηνύματά του προδίδουν ότι όχι μόνο οι φόνοι του θα συνεχιστούν αλλά και ότι το μυστήριο πρέπει να λυθεί αποκλειστικά από την Lee Harker (όνομα που εύστοχα και συνειρμικά μας θυμίζει την Harper Lee, συγγραφέα του «Όταν Σκοτώνουν τα Κοτσύφια») για να προχωρήσει στη ζωή της και να αντιμετωπίσει τα φαντάσματα του παρελθόντος.

Ανεξιχνίαστοι Φόνοι

Και εδώ πάλι ψάχνουμε serial killer (εντάξει, δεν δίνω spoiler, αληθινή ιστορία είναι) αλλά δεν τον βρίσκουν ποτέ. Μελ Γκίμπσον και 50 Cent σε αδιάφορο σκηνοθετικά θρίλερ με προβλέψιμες κορυφώσεις.

Θυμάστε τον Μπαγκς Μπάνι που έβγαινε από το λαγούμι του και έλεγε «έπρεπε να είχα στρίψει στο Αλμπουκέρκι»; Ε, εδώ το σενάριο όχι μόνο στρίβει εκεί, ανοίγει και λαγούμι για να ρίξει μέσα ακατάστατα όλα τα γεγονότα μιας πραγματικής ιστορίας. Στην έρημο του Νέου Μεξικού ανακαλύπτονται τα οστά έντεκα γυναικών διαφόρων ηλικιών. Τρεις κορυφαίοι ντετέκτιβ κινητοποιούνται για να εντοπίσουν το δολοφόνο που ευθύνεται για τα εγκλήματα. Πιασ’ το αυγό και κούρευτο, και καν’ το ομελέτα!

Πάφιν Ροκ-Νέες Φιλίες

Περιοριζόμαστε σε μια σύνοψη για το «Πάφιν Ροκ-Νέες Φιλίες». Η εξαφάνιση του τελευταίου αυγού της σεζόν κάτω από περίεργες συνθήκες, οδηγεί την Ούνα και τους φίλους της να ξεκινήσουν έναν αγώνα ενάντια στο χρόνο για να προσπαθήσουν να το σώσουν πριν μια μεγάλη καταιγίδα χτυπήσει το Πάφιν Ροκ και βάλει το νησί σε κίνδυνο.

Πάντα Υπάρχει το Αύριο

Με μουσική επένδυση που αναπροσαρμόζει συνειρμικά στο σήμερα μια εξαιρετικά φωτογραφημένη και προσαρμοσμένη στο παρελθόν απεικόνιση της Ιταλίας, το «Πάντα Υπάρχει Αύριο», χωρίς να στηρίζεται εξ’ ολοκλήρου στην ανατροπή στο τέλος, καταφέρνει να αναβιώσει με έμπνευση τις κωμωδίες κοινωνικού ρεαλισμού, να καταθέσει σκέψεις σχετικά με τη θέση της γυναίκας τότε και τώρα, να σχολιάσει εύστοχα αν και επιδερμικά την πατριαρχία στις χώρες της μεσογείου, και να προσαρμόσει μια ιστορική αλλαγή στο θεωρητικά ανάλαφρο μιας σκληρής αφήγησης. Όλα αυτά με μια αφοπλιστική Πάολα Κορτελέζι που από καρπαζοεισπράκτορας θα πάρει μια απόφαση, όχι για εκείνη αλλά για όλες τις γυναίκες που είχαν υποστεί μειωτικές συμπεριφορές.

Το 1946, με την ολοκλήρωση του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, η Ιταλία του Μουσολίνι ψάχνει τα πατήματά της. Όσο η Ντέλια προετοιμάζεται για τον γάμο της κόρης της με τον γιό του μαυραγορίτη, μπροστά στα μάτια της αλλάζει ο κόσμος αλλά και η δική της οπτική για τη θέση της σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία.

Κλέφτης Ποδηλάτων

Με ελάχιστα κωμικά και περισσότερα δραματικά στοιχεία, η βραβευμένη με Όσκαρ και Χρυσή Σφαίρα ταινία «Κλέφτης Ποδηλάτων» (που στην πραγματικότητα είναι «Κλέφτες Ποδηλάτων») αποτελεί ίσως το σημαντικότερο δείγμα νεορεαλιστικού Ιταλικού κινηματογράφου που ναι μεν εμπνέεται από το Τσάπλιν, παραμένει πρωτότυπο και συνεπές στους κανόνες του είδους. Ένας αφισοκολλητής που στηρίζει τη δουλειά του στο ποδήλατο του, θα γίνει θύμα κλοπής του μοναδικού μέσου μετακίνησης. Μαζί με τον γιό του, που σταδιακά θα τον βλέπει να εξευτελίζεται, θα προσπαθήσει να διεκδικήσει πάλι το μέσο του αλλά και το δικαίωμα του στην αξιοπρέπεια.

Πρόγευμα στο Τίφανις

Από τις πλέον αντισυμβατικές ρομαντικές κωμωδίες όπου η χάρτινη γυναίκα-αγρίμι έχει το class μιας πραγματικής λαίδης, και ο άνδρας που μπαίνει στη ζωή της δεν καταφέρνει να την αλλάξει, κάνοντας αποκλειστική ηρωίδα την αγάπη και κάθε τι αβίαστο που φέρει ως έννοια.

Το «Πρόγευμα στο Τίφανις» παράλληλα είναι ένα άκρως κριτικό έργο για την υψηλή κοινωνία της Νέας Υόρκης (δεν θα γινόταν και διαφορετικά αφού το σενάριο αποτελεί διασκευή του βιβλίου του Τρούμαν Καπότε) και την ανάγκη ανθρώπων κατώτερης κοινωνικής τάξης να γίνουν αναπόσπαστο μέλος της. Ο Μπλέικ Έντουαρτς γνωρίζει όσο κανένας άλλος τους κανόνες της κωμωδίας και άφοβα μπολιάζει το (σε αυτό το έργο) ελιτίστικο ύφος του συγγραφέα με δόσεις από το άπιαστο της ομορφιάς και το ευτελές του δροσερού και γάργαρου γέλιου, χωρίς να κάνει εκπτώσεις στην αλήθεια που κατακάθεται στο μυαλό σου στο γρατζούνισμα μιας κιθάρας και τη μελωδία του Moon River. Όσες φορές και αν το δείτε, σε όποια ψυχολογική κατάσταση, έχει πάντα μια επιβεβλημένη μελαγχολία, σα να είναι ένας φόρος τιμής στο τέλος των ευκαιριών και της αποδοχής ενός ανώτερου συναισθήματος που ηλικιακά είχε αξιολογηθεί ως κάτι που έπεται.

Η Παράσταση Αρχίζει

Όταν η τελευταία αυλαία γίνεται η πλαστική σακούλα στο νεκροτομείο που όλα είναι και ορατά και θαμπά όπως οι πρόσφατες και οι παλαιότερες αναμνήσεις, η παράσταση οφείλει να είναι φτιαγμένη για εκκωφαντικό χειροκρότημα και το “All That Jazz” (ελληνικά «Η Παράσταση Αρχίζει») ανήκει σε αυτό τον κανόνα.

Στην ταινία παρακολουθούμε τα γεγονότα της πρόσφατης περιπέτειας στη ζωή του Joe όσο προσπαθεί να κάνει μια προβληματική παράσταση να λειτουργήσει (και προετοιμάζεται παράλληλα για μια κινηματογραφική ταινία που είναι στα σκαριά). Η υπερκόπωση, τα χάπια και η υποταγή στο θεό της ούτε αυταρέσκειας ούτε ναρκισσισμού, του έδειξαν την πόρτα της εξόδου δίπλα από την αυλαία. Το τελευταίο χειροκρότημα όμως ήταν τόσο δυνατό που τον ξύπνησε από τον υπαρξιακό λήθαργο για αυτό απ΄ αυτής στιγμής κάθε έμπνευση περιέχει τον θάνατο του καλλιτέχνη με φιλοσοφική και αφηγηματική μορφή.

Το καταιγιστικό μοντάζ με τα συχνά jump cuts, οι μεταμφιέσεις, οι χορογραφίες και το ολοκληρωμένο δράμα του κεντρικού χαρακτήρα στον εργασιακό χώρο (θεατρική σκηνή), προσωπική ζωή (οι «γυναίκες» της ζωής του) αλλά και σε υπαρξιακό επίπεδο, κάνει την τελική αυλαία βάναυσα σκληρή και πρωτότυπα ειλικρινή, ξέχειλη από εμπνεύσεις, νεοτερισμούς και σεβασμό στο πάντρεμα της θεατρικής τέχνης με την κινηματογραφική… και του Μπεργκμανικού δράματος. Στην πραγματικότητα όμως είναι το «8 ½» του μιούζικαλ, μια προσευχή για τους λάτρεις του είδους που κατανυκτικά κατανοούν το παρασκήνιο ώστε να σέβονται περισσότερο το προσκήνιο.