Ταινίες της εβδομάδας: Οι μητέρες της μεγάλης οθόνης τα δίνουν όλα για τα παιδιά τους

Επτά επιλογές, όσες και οι μέρες της εβδομάδας. Τί θα επιλέξουμε; Αλμοδόβαρ ή Κιούμπρικ; Ρενουάρ ή Μιζογκούτσι; Αν Χάθαγουέι ή Χιου Τζάκμαν;  

Deadpool & Wolverine

Στην προσπάθεια να ενισχυθεί το κατακερματισμένο multiverse της Marvel που οι τελευταίες προσπάθειες του έπιασαν πάτο, η Disney ενώνει τους δύο πιο αντισυμβατικούς χαρακτήρες υπερ-ηρώων που εκτόξευσαν την τότε Fox στην κορυφή. Ο βρωμόστομος αντι-ήρωας Deadpool σμίγει κινηματογραφικά με τον πιο cool χαρακτήρα της Marvel, τον «Wolverine». «Deadpool και Wolverine» τα κάνουν πρώτα λαμπόγιαλο και μετά πλακάκια. Αναλυτικότερα η κριτική μας στο site του ERTnews τις επόμενες μέρες.   

Μητρικό Ένστικτο

Το «Μητρικό Ένστικτο» είναι μια ταινία που μοιάζει με τις πρωταγωνίστριές του: Είναι ερμηνεύτριες που ιδρώνουν τη φανέλα χωρίς να φανεί στάλα λεκέ και δυστυχώς σε μια τέτοια ιστορία, οι λεκέδες και η δυσοσμία κρύβουν το ρεαλισμό. Όπως και οι περισσότερες ενδιαφέρουσες καλοκαιρινές προτάσεις, την πατάνε στον επίλογο, βάζοντας το κέντημα με βελονάκι σε πλαστική σακούλα. Οι επιλογές της ηρωίδας που υποδύεται η Αν Χάθαγουέι είναι εν τέλη αδικαιολόγητες και η παθητικότητα και αφέλεια της Τζέσικα Τσαστέιν, μη δικαιολογημένη στο περιβάλλον που έχει τοποθετηθεί. 

Ο θάνατος του μοναχογιού της θα τη μεταμορφώσει σε ένα κτήνος που αναζητά ψήγματα μητρότητας με κάθε κόστος. Θα μπορούσε η φίλη της να είχε σώσει το γιό της και την ίδια από τον πόνο και τη θλίψη;   

Όλα για την μητέρα μου

Σε αυτή την ταινία, όλα τα ψέματα συνθέτουν την πιο ειλικρινή αλήθεια. Ο πιο προσυτός και κατανοητός φόρος τιμής του Πέδρο Αλμοδόβαρ στις Ισπανίδες ντίβες, το κιτς αλλά και τις μητέρες του κόσμου που δίνουν τη ζωή τους για τα παιδιά τους είναι αυτή η εξαιρετική ταινία. Το «Όλα για τη Μητέρα μου» είναι ένα homage στον Νταγκλας Σερκ, που ντουμπλάρεται ισπανικά και ντύνεται «Όλα για την Εύα» στην καθηλωτική μελό ιστορία που υμνεί όσο καμία άλλη τη γυναίκα που παίζει ρόλους στο σανίδι αλλά και τη ζωή. Παράλληλα μια στοργική παραδοχή της ανάγκης του πόνου στον έρωτα και το πένθος αλλά και τη ζεστή αγκαλιά των αγνώστων. Όλα στο τέλος τα αλλοπρόσαλλά, δένουν ομαλά και υποκλίνονται για το χειροκρότημα, αλλά περισσότερο για το encore. 

Ο Εστέμπαν θα χάσει άδοξα τη ζωή του ένα βράδυ κοντά στα γενέθλιά του όταν με τη μητέρα του Μανουέλα θα παρακολουθήσουν σαρωτική ερμηνεία της Ούμα Ρόχο στο «Λεωφορείο ο Πόθος». Τότε η πονεμένη μάνα που εργάζεται στα προγράμματα δωρεάς οργάνων θα δωρίσει τα όργανα του γιού της χαρίζοντας ζωή σε αγνώστους και θα ξεκινήσει ένα τολμηρό ταξίδι για να συναντήσει τον τρανσέξουαλ πατέρα του γιού της και να του ανακοινώσει το θάνατό του.

Κουρδιστό Πορτοκάλι

Ωδή μιας αιώνια μοντέρνας δημιουργίας για ένα δυσοίωνο παρόν (σε κινηματογραφικό κώδικα μέτρησης) που χτίζει ένα δυστοπικό μέλλον που παντρεύει τον Μπετόβεν με το μεταμοντέρνο ντιζάιν, την καταπολέμηση της σωματικής βίας με την ακόμα πιο βίαιη οπτική και το αθώο γάλα με τα εγκλήματα του μέλλοντος. Ο Μάλκομ Μακ Ντάουελ σαρώνει ίσως την πιο εμπνευσμένη ταινία του Στάνλευ Κούμπρικ, το «Κουρδιστό Πορτοκάλι». 

Ο Άλεξ ΝτεΛαρτζ, μετά από μια σειρά γκανγκστερικών επιθέσεων, θα υποβληθεί στο πειραματικό πρόγραμμα σωφρονισμού που βομβαρδίζεται από εικόνες φρίκης ισάξιες των εγκλημάτων του. 

Για την ηθική αποκατάσταση μιας αδικίας, αυτή είναι η πρώτη αποκατεστημένη επανέκδοση της στις μεγάλες οθόνες. Ανεκδοτολογικά έμαθα ότι όταν είδε για πρώτη φορά η μητέρα μου την ταινία, έπαθε αποκόλληση αμφιβληστροειδούς, όχι ότι φταίει η ταινία αλλά, όσοι την έχετε παρακολουθήσει, καταλαβαίνετε την ειρωνεία.  

Ουγκέτσου Μονογκατάρι

Για όσους αγαπάτε τις «Τρείς Χάριτες» και πιστεύατε ότι ο Ουγκέτσου Μονογκατάρι είναι όνομα του παρ’ ολίγον γαμπρού της Όλγας, ερχόμαστε να αποκαταστήσουμε την αλήθεια! Πρόκειται για μια από τις εμβληματικότερες Ιαπωνικές ταινίες όλων των εποχών που βασίζεται στο γνωστό λογοτεχνικό έργο του Ueda Akinari και είχε αποδοθεί «Ιστορίες της βροχερής Σελήνης».  

Μια δολοφονία. Ένας αγρότης που αποκτά απρόσμενα μεγάλη περιουσία. Κάποιοι άπληστοι καιροσκόποι που φιλοδοξούν να πλουτίσουν από το εμπόριο. Όλα αυτά ενώ ένας ακόμα άνδρας παλεύει για να αποκτήσει τίτλο πολεμιστή τιμής. Η εξπρεσιονιστική ιστορία φαντασμάτων με την ποιητική θλίψη σε πρώτο πλάνο, δια οφθαλμού Κένζι Μιζογκούτσι, ευτυχώς επιστρέφει στις μεγάλες οθόνες, ευτυχώς επιστρέφει στις μεγάλες οθόνες πλήρως αποκατεστημένο.  

Ο Κανόνας του Παιχνιδιού

Λίγο πριν την κήρυξη της έναρξης του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, μια ομάδα αριστοκρατών Γάλλων με το υπηρετικό προσωπικό τους κάνουν ένα get together γεμάτο καμαραντερί σ’ ένα σατώ για κυνήγι και συμπάθεια. Το κυνήγι όμως δεν θα είναι στα λιβάδια γιατί τα σωστά αγρίμια φορούν καλοραμένα ρούχα. 

Αν η Μαρία Αντουανέτα και η βιογραφία της, ενέπνεε τους «Γάμους του Φίγκαρο» και εκείνοι με τη σειρά τους κατευθύνονταν σεναριακά και σκηνοθετικά από τον Λουίς Μπουνιουέλ, το αποτέλεσμα θα θύμιζε τους «Κανόνες του Παιχνιδιού». Πρόκειται για ένα έργο τόσο σύνθετο και τόσο απλό μαζί που σβήνει τον έρωτα με κανόνες και το τέλος μιας εποχής με γέλιο και εξευτελισμό. 

Με αφορμή μια γιορτή που επιτρέπει τις όποιες παραμορφωτικές μεταμφιέσεις, η εκλεπτυσμένη κοινωνία που παρακμάζει ζει τις τελευταίες μέρες μεγαλείου και επίκρισης. Η ωρίμανση των ηρώων σε αυτό το κατά παράδοξο τρόπο εύθυμο δράμα για την ταξική υποκρισία, την προδοσία, τις εξ’ ανάγκης φιλίες, θυμίζει πως το ψέμα και η αλήθεια όταν οροθετούνται σε ελαστικά όρια, παραμορφώνουν κάθε τι φαινομενικά κανονικό. Η αντισυμβατική αφήγηση του τέλους μιας εποχής στη σπείρα του χρόνου, κάνει ακόμα πιο ασφυκτικό το απόσταγμα κρίσης σε κάθε θεατή με τους τίτλους τέλους. 

Τίγρης

Ένα μεγαλύτερο από τις σκηνοθετικές ικανότητες του θέμα, επιτρέπει στον πρωτοεμφανιζόμενο Αντρέι Τανάσε να δοκιμαστεί με τη μεγάλη ιδέα. Εν μέρη το καταφέρνει με την αλλοπρόσαλλή κηδεία (αλλά δεν θα πούμε περισσότερα για να μην χαλάσουμε τις εκπλήξεις). 

Μια άγρια τίγρης δραπετεύει μετά από επίσκεψη περίθαλψης, από την ευρύτερη περιοχή του ζωολογικού κήπου που φιλοξενείται. Όσο παραμένει «καταζητούμενη» και αναζητούμενη από τύποις εχθρούς, το άγριο ζώο τρομοκρατεί τους πολίτες μιας ολόκληρης περιοχής. Η προσπάθεια της τετράποδης για επιβίωση στο φυσικό της περιβάλλον, αποτελεί νέο παράδειγμα προς μίμηση από τη γιατρό της που όταν ξεκινάει την αναζήτηση του άγριου καταπιεσμένου εαυτού της, ισοσκελίζει τις κοινωνικές ευθύνες με τις ριζοσπαστικές αποφάσεις που πρέπει να πάρει άμεσα για τη ζωή και το μέλλον της.