Ο εννιά φορές πρωταθλητής Ευρώπης, Ζέλικο Ομπράντοβιτς, αποφάσισε το καλοκαίρι που μας πέρασε να αλλάξει όλο το ρόστερ της Παρτιζάν, γιατί τα πράγματα δεν κύλησαν καλά πέρυσι στην ομάδα του Βελιγραδίου. Έτσι, έφθασε φέτος στη “Stark Arena” μια ντουζίνα παικτών και ανάμεσά τους ένας αρκετά γνώριμος στο ελληνικό κοινό, ο Αλεξέι Ποκουσέφσκι.
Πρόκειται για ένα από τα μεγάλα ταλέντα της επόμενης γενιάς, που θα χρειαστεί στο μέλλον να κουβαλήσει την Εθνική Σερβίας, ωστόσο ο συγκεκριμένος παίκτης αποτελεί προϊόν και του ελληνικού μπάσκετ. Πριν τη συμπλήρωση του 14ου έτους της ηλικίας του, αποδέχτηκε την πρόταση του Ολυμπιακού και ήρθε στη χώρα μας. Έμεινε εδώ για πέντε χρόνια και το 2020 επιλέχθηκε στο νούμερο 17 του ΝΒΑ Draft.
Έπαιξε για τέσσερις σεζόν στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Φόρεσε τη φανέλα των Οκλαχόμα Σίτι Θάντερ και των Σάρλοτ Χόρνετς, καταγράφοντας 168 συμμετοχές στην κορυφαία λίγκα του πλανήτη. Εκεί είχε 7.5 πόντους, 4.6 ριμπάουντ και 1.9 ασίστ σε 20 λεπτά συμμετοχής ανά παιχνίδι κατά μέσο όρο. Επέστρεψε στην Ευρώπη φέτος, για παίξει πιο ώριμος πλέον στην Euroleague με την Παρτιζάν, περίπου 5,5 χρόνια μετά το ντεμπούτο του στη διοργάνωση με τον Ολυμπιακό.
O Αλεξέι Ποκουσέφσκι βρέθηκε στην Αθήνα για τη συμμετοχή της νέας του ομάδας στο 6ο τουρνουά “Παύλος Γιαννακόπουλος” στο Καλλιμάρμαρο και ανέλυσε στο ertsports.gr τα όσα έζησε όταν μικρός στον Πειραιά, τα καλά και τα άσχημα από την τετραετή θητεία του στο ΝΒΑ, αλλά και την απόφασή του να συνεχίσει την καριέρα του στην Παρτιζάν και τα όσα είπε με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς, πριν βάλει την υπογραφή του στο συμβόλαιο που του προσέφερε η ομάδα της Σερβίας.
– Λίγο πριν την έναρξη της σεζόν, ποιες είναι οι σκέψεις σου για το νέο ξεκίνημα στην καριέρα σου με τη φανέλα της Παρτιζάν;
«Είναι κάτι που ήθελα, γιατί αυτό που θέλω στα 22 μου είναι το να γίνω καλύτερος στο μπάσκετ, να κάνω καλή προπόνηση, να μαθαίνω και να παίζω. Η θέση που βρισκόμουν στην Αμερική ήταν λίγο περίεργη. Θα μπορούσα να προσπαθήσω να μείνω και δεν ξέρω πως θα ήταν αυτό για μένα. Δεν ήμουν 100% σίγουρος και δεν ήμουν ευτυχισμένος με αυτό».
– Πώς κατέληξες στο να επιστρέψεις στην Ευρώπη. Ήταν μια εύκολη ή δύσκολη απόφαση;
«Ήταν εύκολη, γιατί ακολουθούσα αυτό που νιώθω κι αυτό που ένιωθα είναι ότι θα με έκανε ευτυχισμένο. Αυτό που ένιωθα στην Αμερική, δεν ήταν αυτό που θέλω, αυτό που ένιωσα τα πρώτα τρία χρόνια. Πέρυσι στην Οκλαχόμα δεν είχα την ευκαιρία να παίξω και μετά πήγα στη Σάρλοτ, όπου έπαιξα και ήταν εντάξει για τα λεπτά που έπαιξα. Νομίζω αν προσπαθούσα να μείνω δεν θα ήταν όλα πάνω μου. Δεν θα ήταν δηλαδή “αν παίξεις καλά, θα παίζεις κι αν κάνεις καλή προπόνηση, θα το δούμε και θα σε στηρίξουμε”. Πιστεύω ότι πάνω-κάτω θα είχε να κάνει με το αν έχω τύχη ή όχι. Εδώ, που γύρισα στην Ευρώπη, στην ηλικία που είμαι, θα υπάρξει η ευκαιρία να επιστρέψω στην Αμερική. Το μόνο που έχω στο μυαλό μου, αυτή τη στιγμή, είναι να γίνω καλύτερος παίκτης».
– Πήγε κάτι λάθος στα χρόνια που βρέθηκες στο ΝΒΑ, εκτός από τους τραυματισμούς;
«Όχι. Η τελευταία συζήτηση που έκανα με τον Σαμ Πρέστι, τον General Manager των Οκλαχόμα Σίτι Θάντερ, ήταν αυτό. Ότι οι δύο τραυματισμοί που είχα, πραγματικά δεν θα μπορούσαν να είχαν συμβεί σε χειρότερο τάιμινγκ. Δεν ήταν κάτι εξαιτίας μου και τις δύο φορές έπεσα απλώς πάνω σε κάποιον άλλον. Πραγματικά ήταν πολύ λάθος το τάιμινγκ και είναι κάτι που τυχαίνει σε αθλητές. Είτε τώρα, είτε πιο μεγάλοι, όλοι έχουν τραυματισμούς. Με δυσκόλεψε ψυχολογικά, γιατί σκεφτόμουν “για ποιον λόγο να γίνει έτσι;”, αλλά πιστεύω ότι όλα για κάποιον λόγο γίνονται και ότι έμαθα πάρα πολλά πράγματα απ’ όλο αυτό το θέμα. Ήταν και ο Βασίλιε Μίσιτς μαζί μου εκείνη την χρονιά στην Οκλαχόμα και με βοήθησε αρκετά ψυχολογικά, αλλά και στο πώς να συνεχίσω να δουλεύω και ότι πρακτικά είμαι πολύ μικρός, μετά από τέσσερα χρόνια στο ΝΒΑ. Είναι σημαντικό να προωθείς αυτό που νιώθεις. Δηλαδή, αν σε κάνει ευτυχισμένο το να μείνεις στο ΝΒΑ και να είσαι απλά εκεί και να προσπαθείς, εντάξει. Όμως, εμένα με κάνει ευτυχισμένο αυτό που έχω τώρα».
– Ποιοι είναι λόγοι που σε οδήγησαν να επιλέξεις την Παρτιζάν;
«Ο προπονητής. Αυτό είναι το πρώτο πράγμα για εμένα. Όλοι ξέρουν ποιος είναι ο Ζέλικο, αλλά για μένα είναι αυτά που έκανε, όταν τον γνώρισα. Δηλαδή, το πώς μιλούσε μαζί μου, το τι έβλεπα στα μάτια του κι αυτό που ένιωθα. Όλα αυτά μου το έκαναν πιο εύκολο το να αποφασίσω να έρθω στην Παρτιζάν».
– Τι είπατε με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς πριν υπογράψεις στην Παρτιζάν;
«Ένα πράγμα που είπαμε και συμφωνήσαμε και οι δύο, ήταν το να αποδείξουμε, όχι σε μένα, ούτε σ’ εκείνον, αλλά σε όλους, ότι μπορώ να γίνω ένας καλός παίκτης, γιατί νομίζω ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που αυτό δεν το πιστεύουν. Αυτό που μου είπε, είναι κάτι που με κάνει κάθε μέρα να ξυπνάω και να το θέλω πολύ».
– Έχεις μια φωτογραφία που είσαι μικρός και φοράς φανέλα της Παρτιζάν. Τώρα που πήγες στην ομάδα, αισθάνεσαι σα να εκπλήρωσες ένα παιδικό σου όνειρο;
«Ναι, σίγουρα. Στην οικογένειά μου είμαστε όλοι Παρτιζάν και την στηρίζουμε πάρα πολύ. Εκτός από αυτά που είπα πιο πριν για το μπάσκετ και τον προπονητή, έπαιξε ρόλο το ότι αγαπάμε την Παρτιζάν».
– Πώς σε βελτίωσε το ΝΒΑ;
«Εγώ πήγα πολύ μικρός, στα 18 μου και μέχρι τα 22 έχω αλλάξει πάρα πολύ και προσωπικά και μπασκετικά. Σαν άνθρωπος έχω ωριμάσει. Θυμάμαι η πρώτη χρονιά ήταν πολύ δύσκολη για μένα, γιατί ήταν και covid χρονιά. Κανείς δεν μπορούσε να έρθει στην Αμερική, η κοπέλα μου ήταν μόνο. Όσον αφορά το μπάσκετ έγινα πιο επαγγελματίας, βελτιωνόμουν, όπως και το σώμα μου, το οποίο θα βελτιωθεί κι άλλο τα επόμενα 2-3 χρόνια. Έτσι και το μπάσκετ θα βελτιωθεί. Για μένα το πιο σημαντικό πράγμα είναι το σώμα».
– Ήρθες στον Ολυμπιακό σε ηλικία 13-14 ετών. Ήταν δύσκολο αυτό για ένα μικρό παιδί, το να έρθει σε ξένη χώρα;
«Τότε, όταν το σκεφτώ τώρα, δεν ήταν πολύ δύσκολο, έτσι όπως ένιωθα εγώ. Δεν ήταν πραγματικά καθόλου δύσκολο, γιατί είχα ένα όνειρο και είχα κάτι στο μυαλό μου κάθε μέρα. Πήγαινα 2-3 ώρες και 4, κάποιες φορές, νωρίτερα στο γήπεδο. Πάντα αυτό ήταν στο κεφάλι μου. Εννοείται οι άνθρωποι από τον Ολυμπιακό με βοήθησαν πάρα πολύ κι έχω πολύ καλή σχέση με όλους από εκεί. Πραγματικά, είμαι ευτυχισμένος κι ευλογημένος που ήμουν σ’ αυτό το μέρος εκεί, γιατί οι σχέσεις που κράτησα με τους ανθρώπους είναι πάρα πολύ όμορφες. Τώρα που το σκέφτομαι, δεν μου ήταν καθόλου δύσκολο και πρόκειται για μία απόφαση που την πήρα μαζί με τους γονείς μου».
– Είσαι ο νεότερος παίκτης που έπαιξε με τη φανέλα του Ολυμπιακού στην Euroleague. Είχες μπει στη θέση του Πρίντεζη κόντρα στη Μπάγερν στις 19 Μαρτίου του 2019.
«Θυμάμαι, το συζητούσαμε μετά το παιχνίδι και μου είπε “γιατί το έκανες αυτό; (σ.σ. γέλια)».
– Πώς ήταν για έναν ανήλικο αθλητή να ζει τέτοιες καταστάσεις;
«Για μένα όλα αυτά, ο Πρίντεζης, ο Σπανούλης κι άλλοι παίκτες που πέρασαν από τον Ολυμπιακό τα χρόνια που ήμουν εκεί, όλα τα έβλεπα τότε σαν κάτι πάρα πολύ μεγάλο. Και πραγματικά είναι κάτι μεγάλο, το να είσαι στο γήπεδο με τον Σπανούλη, τον Πρίντεζη ή τον Παπανικολάου, που είναι τώρα αρχηγός του Ολυμπιακού, γιατί και μ’ αυτούς έχω καλή σχέση και είμαι σίγουρος πως ό,τι χρειαστώ μπορώ να τους πάρω για να ζητήσω μια συμβουλή. Είμαι πολύ ευτυχισμένος μόνο και μόνο που τους ξέρω προσωπικά, άλλα και που περάσαμε χρόνο μαζί».
– Ήσουν στον Ολυμπιακό ένα μικρό παιδί, τώρα που μεγάλωσες και ωρίμασες, θα έβλεπες τον εαυτό σου ξανά στα ερυθρόλευκα;
«Μπορώ να τον δω, αλλά όπως και πριν εγώ πάντα ακολουθώ αυτό που νιώθω. Τώρα είμαι στην Παρτιζάν, αν με ρωτούσες πριν από 1,5 χρόνο, εγώ δεν έβλεπα τον εαυτό μου στην Παρτιζάν. Έβλεπα τον εαυτό μου στο ΝΒΑ, γιατί τότε ήμουν ευτυχισμένος κι έκανα αυτό που μου αρέσει, όμως μετά ήταν μια άσχημη περίοδος για μένα. Έτσι βλέπω και το να γυρίσω στον Ολυμπιακό. Αν έρθει κάποια στιγμή και νιώσω ότι είναι μια καλή ευκαιρία, δεν θα πω όχι».
– Στο ΝΒΑ θα επέστρεφες αν σου δινόταν η ευκαιρία;
«Ναι, σίγουρα. Εννοώ αν έρθει καλή ευκαιρία για μένα, όχι να πάω πίσω στο ΝΒΑ, μόνο για να πάω και να πω ότι είμαι εκεί. Δεν είμαι τέτοιος. Υπάρχουν πάρα πολλοί παίκτες στο ΝΒΑ που είναι εκεί και είναι ευτυχισμένοι απλά μ’ αυτό. Μπασκετικά, δεν ξέρω κατά πόσο είναι ευτυχισμένοι. Αν υπήρχε μια καλή ευκαιρία κι εγώ ένιωθα έτοιμος σαν παίκτης να πάω εκεί και να κάνω κάτι που μου αρέσει, θα πήγαινα ξανά».
– Πήγες στα 18 στο ΝΒΑ, είναι κάτι που όλοι θέλουν σ’ αυτή την ηλικία. Μετά από τέσσερα χρόνια, γύρισες στην Ευρώπη. Μήπως τελικά εσείς οι παίκτες έχετε στο μυαλό σας το ΝΒΑ κάπως διαφορετικά, σε σχέση με το πώς είναι πραγματικά;
«Μπορεί. Εγώ το έβλεπα το ΝΒΑ σαν ένα μεγάλο γήπεδο, όπου είναι οι καλύτεροι παίκτες του κόσμου και απλά κάνουν αυτό που τους αρέσει. Τελικά δεν είναι μόνο αυτό, υπάρχουν πολλά διαφορετικά πράγματα και πολλά άλλα πράγματα. Γενικά, πιστεύω πως στη ζωή το καλύτερο είναι να μην περιμένεις κάτι. Εγώ πήγα μικρός, είχα πολλά όνειρα και φανταζόμουν κάποια πράγματα. Πολλά από αυτά ισχύουν και πολλά όχι, αλλά εγώ γι’ αυτά τα χρόνια που πέρασα εκεί, είμαι πολύ ευγνώμων».
– Ποιοι είναι οι στόχοι σου για το μέλλον;
«Αν μιλάμε γι’ αυτή τη σεζόν, είναι να βοηθήσω την ομάδα να φθάσει όσο πιο ψηλά γίνεται κι εγώ να γίνω καλύτερος παίκτης. Όταν τελειώσει η σεζόν και κοιτάξω πίσω στην απόφαση που έχω πάρει να πω “τι ήταν πιο σωστό που έχασα;”. Αν μιλάμε για μακροπρόθεσμα είναι πολύ απλό. Είναι να συνεχίσω να κάνω αυτό που μου αρέσει, να έχω έναν ρόλο σε μια ομάδα και να βελτιώνομαι. Δεν ξέρω αν αυτό θα είναι στην Αμερική ή εδώ. Και στην Αμερική να είναι, εγώ ελπίζω ότι θα είμαστε εκεί κι όλοι θα θέλουμε να φθάσουμε στο υψηλότερο επίπεδο, αλλά δεν είναι ότι θα ξενερώσω, αν δεν πάω πίσω. Πιστεύω ότι η Ευρώπη, σε κάποια πράγματα, είναι μπασκετικά πιο μπροστά από το ΝΒΑ».
Επιμέλεια: Νίκος Μπιντέλας
