Δεν υπήρξε ποτέ αμφιβολία για το σπάνιο ταλέντο, τις απεριόριστες δυνατότητες και το ανυπολόγιστο “ταβάνι” του Κάρλος Αλκαράθ.
Αυτό, όμως, που κατάφερε να κάνει ο Ισπανός σε διάστημα μικρότερο των δύο μηνών, δύσκολα θα το φανταζόταν ακόμη και ο πιο αισιόδοξος οπαδός του.
Ο δεύτερος συνεχόμενος τίτλος στο Wimbledon, “λυγίζοντας” τον Νόβακ Τζόκοβιτς σε διαδοχικούς τελικούς, η κατάκτηση Wimbledon και Roland Garros την ίδια χρονιά, τα τέσσερα Grand Slam σε ηλικία 21 ετών (μόνο Μποργκ, Μπέκερ και Βιλάντερ το έχουν κατορθώσει), αποτελούν έναν πρωτοφανή, απίθανο συνδυασμό επιτευγμάτων.
Ταυτόχρονα, έγινε ο πρώτος παίκτης, μετά τον Ρότζερ Φέντερερ, που έκανε το απόλυτο στους τέσσερις πρώτους τελικούς Grand Slam της καριέρας του.
Και όλα αυτά, όσο εντυπωσιακά κι αν μοιάζουν, δεν είναι αρκετά για να περιγράψουν την αγωνιστική εικόνα του Αλκαράθ στον τελικό του Wimbledon απέναντι στον Νόβακ Τζόκοβιτς.
Η ασύλληπτη κατάστασή του, σε συνδυασμό με την όχι εξίσου καλή του σπουδαίου Σέρβου, ενδεχομένως μας στέρησαν την επική μάχη που περιμέναμε.
Και σίγουρα το άθλημα έχει ανάγκη από τέτοιες, καθώς ενδεχόμενη κυριαρχία του κατά τα άλλα φανταστικού, εντός και εκτός γηπέδου, Αλκαράθ, δύσκολα θα το ωφελήσει μακροπρόθεσμα.
Μια χρονιά που όταν άρχισε έμοιαζε να ανήκει στον Γιανίκ Σίνερ, που πραγματοποίησε ένα σαρωτικό ξεκίνημα, έμελλε να εξελιχθεί στο επιστέγασμα της ανωτερότητας του Ισπανού, που πλέον δημιουργεί τεράστιες απαιτήσεις, τόσο σε αγωνιστικό, όσο και σε ψυχολογικό και πνευματικό επίπεδο, από τους αντιπάλους του.
Δεν υπάρχει χαρακτηριστικότερο στοιχείο, από το γεγονός πως, εξαιρώντας τους Τζόκοβιτς, Ναδάλ, Μάρεϊ και Βαβρίνκα, ο Αλκαράθ έχει όσα Grand Slam έχουν όλοι οι υπόλοιποι εν ενεργεία παίκτες του tour (Σίνερ, Μεντβέντεφ, Τιμ, Τσίλιτς).
Συνεπώς, καθίσταται ξεκάθαρο πως το τένις έχει νέο “βασιλιά”, και μένει να δούμε αν υπάρχει κάποιος ικανός να τον εκθρονίσει.//ΑΦ.