Οι ταινίες της εβδομάδας: Και ο μήνας έχει 13 ευτυχώς δεν παίζει στο απόλυτο η γρουσουζιά

Το Καλοκαίρι της Κάρμεν

Δύο φίλοι, με μακρινό παρελθόν, θα βρεθούν στα λιμανάκια της Βάρκιζας γυμνιστών αποφασίζοντας να αφήσουν πίσω το παρελθόν και πόση ειρωνεία να γράψουν ένα σενάριο που θα εμπνέεται από τα πεπερασμένα.

Μια εξομολογητική αφήγηση από χαρακτήρες που στην προσπάθεια τους να αγαπηθούν, ξέχασαν να αφεθούν σε όσους και όσες τους αγάπησαν ανιδιοτελώς, σαν τα εμπόδια να είχαν προτεραιότητα σε ένα αδιέξοδο μονοπάτι.

Από το προκλητικό παραπέτασμα καπνού στα θεμέλια της αφήγησης, στην ουσιαστική γκρίνια ενηλικίωσης και την κάθαρση από τη βαθύτατη ανάλυση των ψηφίδων της ψυχής των κεντρικών χαρακτήρων, οι Ζαχαρίας Μαυροειδής και Ξενοφώντας Χαλάτσης κάνουν επίδειξη ικανότητας στη συγγραφή. Σοβαρή, αστεία, αληθινή, τολμηρή, με στέρεους χαρακτήρες και λίγη παραπάνω κλειδότρυπα από αυτή που θα αντέξει το mainstream κοινό και με μία Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου που σαρώνει τα πάντα στο πέρασμα της, υποδυόμενη όλες τις ελληνίδες μάνες μαζί. Και ο Γιώργος Τσιαντούλας, αφημένος στην εμπειρία τις κινησιολογίας που έχει «καταπιεί» από τη συνεργασία με τον Παπαϊωάννου και την άνεση στην αυτοέκθεση, κάνει ένα βήμα παραπέρα και ξεδιπλώνει το κωμικό του ταλέντο από ελαφρές μούτες, αμηχανίες και σιωπές που προσθέτουν υπεραξία στον χαρακτήρα του.

Τα Μυαλά που Κουβαλάς 2

Οι φωνούλες μέσα στο κεφάλι της Ράιλι, που σύντομα θα πάει γυμνάσιο, θα μας συστήνουν την Ανησυχία, τη Ζήλια, τη Ντροπή, την Ανίας. Πλέον, η Χαρά, η Λύπη, ο Θυμός, ο Φόβος και η Αηδία, καταλαβαίνουν ότι η εφηβεία έχει περισσότερα πολύπλοκα συναισθήματα να αντιμετωπίσει.

Πηγαίνοντας ντουγρού στην κατηφόρα της ενηλικίωσης, τα παιδικά θεμέλια της Ράιλι πρέπει να διαλυθούν για να πλάσει τον ενήλικο εαυτό της που θα είναι απηλαγμένος από πεποιθήσεις και βιώματα άλλων. Μαζί με τις φίλες της θα περάσουν ένα τελευταίο τριήμερο με τον αρχικά κοινό τους στόχο, που πλέον παραμένει αποκλειστικά επιθυμία της πρώτης: Να ενσωματωθεί σε μια νέα σχολική ομάδα Χόκευ. Εκεί, ο «κακός» εαυτός της θα συγκρουστεί με τη μαγιά της, όσο θα «ψήνει» στον φούρνο της ορίμανσης ένα καρβέλι που ακόμα και αν καρβουνιάσει, στην ουσία του θα επικρατεί το «είμαι καλός άνθρωπος».

Το νέο μέρος της περιπέτειας της κεντρικής ηρωίδας, τη βρίσκει δύο πραγματικά χρόνια αργότερα (αν και οι σινεφίλ περιμέναμε τα 5πλάσια και βάλε για να μάθουμε τη συνέχεια). Σε αυτό το πολυεπίπεδο μάθημα οπτικοποιημένης ψυχανάλυσης για γονείς και παιδιά, με κριτική σκέψη και χάδι, πάμε ένα βήμα πιο βαθιά στην εποχή «συμβούλων ψυχικής υγείας» και «αυτοανάλυσης». Μέσα από αντιφάσεις, παρορμήσεις και λάθος ζυγίσματα στη ζυγαριά της επιθυμίας, οδηγούμαστε στο διακήδευμα πως η περιορισμένη Ανησυχία είναι καλύτερη από την ασύδοτη.

Η για δεύτερη φορά επιλογή της Νάντια Κοντογεώργη στη μεταγλωττισμένη έκδοση της ταινίας, κάνει τη χαρά (χωρίς κεφαλαίο Χ)… διπλή! Όλα όσα έχει κληθεί να πει, είναι βιωμένα, κάνοντας το δάκρυ συγκίνησης να μοιάζει ειλικρινής έκρηξη συναισθημάτων των θεατών.

Haikyu!! The Dumpster Battle

Σε αυτή την ταινία, ο Σόγιο Χινάτα αγαπάει το βόλευ, χάνει σε έναν αγώνα και κάνει τα πάντα για να κερδίσει ξανά.

Κάθε εβδομάδα σκάει από το πουθενά και ένα anime που έχει παραχθεί αποκλειστικά ή για τους λάτρεις κάποιας τηλεοπτικής σειράς ή για το κοινό των anime-lovers, κάνοντας μας να αναλογιστούμε αν υπάρχει κάποιος βαθύτατος λόγος που δεν καταλαβαίνουμε για να τις καταναλλώνουμε τόσο συχνά στην ήδη πιεσμένη κινηματογραφική μας αγορά.

Πόση αγωνία να αντέξει το φιλοκάρδι μας; (έχω απάντηση: καθόλου!). Αποκλειστικά για λάτρεις του anime.

Παριζιάνικες Ιστορίες

Μια αυτάρεσκη Ιταλίδα τραγουδίστρια όπερας ξυπνάει στο νεκροτομείο μόνο για να συνειδητοποιήσει ότι το δικό της πέρασμα από τη ζωή και τη μουσική τέχνη πέρασε απαρατήρητο (εκτός από την ηλικία της). Ο σύζηγός της και διάσημος μαέστρος, έχει αφήσει τη δουλειά του στη μπάντα για να της επιβεβαιώνει τη σημασία που ακόμα έχει στη ζωή του, δυστυχώς, με μεγάλο κόστος. Ένας Βρετανός κασκαντέρ συγκρούεται με το αγαπημένο του επάγγελμα όταν ο γιός του παθαίνει ατύχημα. Ο μακιγιέρ που έχει αναλάβει την περιποίηση του, τον ερωτεύεται παράφορα, συχνά ξεπερνώντας τα όρια. Μια εκκεντρική γυναίκα από την Κολομβία κάνει… συμφωνία με τον θεό και το θάνατο και όλοι μαζί… ψάχνουν την αγάπη. Τελικά, τι κάνει τη ζωή να αξίζει;

Η Μαρζιάν Σατραπί κάνει κάποιες επιτυχημένες υποθέσεις στη, ναι μεν πιο άνιση ταινία της, που όμως είναι σίγουρα ευχάριστη και δροσερή για το καλοκαίρι. Συγκριτικά δε με τις γαλλικές δηθενιές και τις λοιπές γαλλόφωνες φλόμπες του καλοκαιριού, μοιάζει με μανιφίκ μπεζεδάκι πήχτρα στη ζάχαρη.

Έχοντας παρασκηνιακά το φόβο ή την αποδοχή του θανάτου σε όλες τις ιστορίες, οι «Παριζιάνικες Ιστορίες» προσπαθούν ανάλαφρα να φέρουν κάθε χαρακτήρα αντιμέτωπο με μια κρίσιμη κατάσταση «ζωής και θανάτου», άλλοτε με επιτυχία και άλλοτε καταναγκαστικά για να προχωρήσει η αφήγηση. Και στις δύο περιπτώσεις δεν υπόσχεται περισσότερα από αυτά που προσφέρει, καταστώντας την έστω έντιμη σε προθέσεις.

Ο Gwendal Marimoutou είναι η μεγάλη έκπληξη της ταινίας. Κρατήστε το όνομά του.

Απολαύστε τον εδώ

Η Θηλιά

Ένα πτώμα σε ένα μπαούλο αγχώνει τους δολοφόνους όσο οι συνδαιτημόνες τους αγνοούν το μυστικό τους και βρίσκονται πάντα μια ανάσα μακριά από το να αποκαλύψουν όσα πρέπει να μείνουν σφαλισμένα. Σε πραγματικό χρόνο και ένα σχεδόν πλάνο σεκάνς, ο Χίτσκοκ σκηνοθετεί την πιο εγκεφαλική του ταινία και την προσωπικά αγαπημένη μου.

Στην ελεύθερη απόδοση του θεατρικού του Πάτρικ Χάμιλτον και την πρώτη έγχρωμη ταινία  του Βρετανού σκηνοθέτη σε Αμερικανικό έδαφος, η εμπνευσμένη από πραγματικά γεγονότα ταινία είναι κλειστοφοβική και με μελετημένες «στον κόμπο» λεπτομέρειες. Πνίγοντας την αγωνία των θεατών από το πρώτο δευτερόλεπτο, θα την καταστήσει σε βάθος χρόνου την περισσότερο εγκεφαλική δουλειά του Χίτσκοκ.

Ο Τελευταίος των Ανθρώπων

100 χρόνια κλείνουν από την πρεμιέρα της ταινίας «Ο Τελευταίος των Ανθρώπων» του Φρίντριχ Μούρναου. Ένας περιφρονημένος ηλικιωμένος θυρωρός επαναπροσδιορίζει τις σχέσεις της ζωής του μετά την απόλυσή του από ένα υπερπολυτελές ξενοδοχείο. Νεορεαλισμός πριν το νεορεαλισμό, μελετημένο σε κάθε πλάνο, αγχωτικό ακόμα και στις στιγμές που θα μπορούσε να αποφευχθεί.

Με τον Εμίλ Γιάνινγκς στον πρωταγωνιστικό ρόλο, να ενδύεται άλλο κοινωνικό στάτους μέσα στη στολή του, η ταινία άθελα της αποκτά μεγαλύτερο νόημα 20 χρόνια αργότερα, όταν η ιστορία επιβεβαίωσε ότι οι στολές «αφομοιώνονται» σε ψυχή και σώμα, με όλα αυτά που τις συνδέουν.

Ο Κακός Ηθοποιός

Κακός ηθοποιός δεν είναι μόνο αυτός με μέτρια απόδοση στην υποκριτική τέχνη αλλά εκείνος που δεν παίρνει την ευθύνη της όποιας πράξης του επιλέγοντας το ρόλο του θύματος από αυτόν του ηθοποιού που, με πρόφαση την αυθεντικότητα, ξεπερνά τα όρια.

Πάνω στη σκηνή του γυρίσματος και ενώ η κάμερα καταγραφεί σχεδόν τα πάντα με λεπτομέρειες, ο Ντάνιελ προχωράει στην ερωτική πράξη χωρίς τη συγκατάθεση της Σάντρα Ναβάρο, και εκείνη, σχεδόν σε στιγμή, καταγγέλλει το βιασμό της.

Σε ένα roller coster που το δίκαιο είναι ξεκάθαρο αλλά υπάρχει περιθώριο να ακουστεί και το αντικρουόμενο αφήγημα, το καταιγιστική δράσης και ουσώδους επαναληπτικότητας έργο είναι από τα καλύτερα δείγματα σύγχρονου κινηματογράφου κοινωνικού ρεαλισμού. Με τις υποδόριες απόπειρες αποσιώπησης της αντικειμενικής αλήθειας, το κίνημα του me too σε προσκήνιο και παρασκήνιο αλλά και τη διερεύνηση της δύναμης των social media, η ταινία «κακός ηθοποιός» δίνει δικαίωση στο δράμα της Μαρία Σνάιντερ από το οποίο εμπνέεται και στους θεατές δύο ώρες ασφυκτικής παρακολούθησης. Αμφισβητώντας εσκεμμένα τον τίτλο του, χαρίζει δύο υπέροχες ερμηνείες στους Φιόνα Παλόμο και Αλφόνσο Ντοσάλ. Δυστυχώς η καταγγελτική του πρόθεση και οι αντίστοιχοι ήρωες πίσω από αυτές (οι κοπέλες του συνεργείου), αναστέλλουν το ρεαλισμό που θα απαιτούσε, δικαιολογούσε ή προέβλεπε μια ανάλογη κατάσταση.

Κυνήγι Γειτόνων

Η ποιότητα ζωής στην επαρχία, ως αποαστικοποιημένη προοπτική καλύτερης ζωής για τα παιδιά τους, οδηγούν τους Σιμόν και Αντελαϊντ στη γαλλική επαρχία. Το νέο τους σπίτι δείχνει σταλμένο από το Θεό αλλά στην πραγματικότητα η αναλογία τιμής και τιμήματος είναι δυσανάλογη καθώς βρίσκεται στο μέσο ενός δάσους που επί 5 μήνες το χρόνο τρέχει η κυνηγετική περίοδος. Όταν θα διεκδικήσουν το δικαίωμα τους στην ηρεμία, την ποιότητα ζωής και την ασφάλεια, οι γείτονες τους θα στρέψουν το κυνηγητικό όπλο στο σπίτι τους.

Κωμωδία καταστάσεων γαλλικής επαρχίας, εστιασμένη στη φαρσική απεικόνιση του κοινωνικού ρατσισμού. Δύσκολα συνδέεσαι με τους χαρακτήρες, τις καταστάσεις, τα περιστατικά και την παλαιομοδίτικη λύση που ίσως οδηγήσει τους πρωταγωνιστές που τράπηκαν σε φυγή, ξανά στο επαρχιακό σπίτι τους.

Η Αόρατη Μάχη (The Invisible Fight)

ΦΑΣΑ: «Η Αόρατη Μάχη»… Θέλει να τη δείτε, Εις το όνομα του Πατρός, του Ιού και του Αχρείου Πνεύματος Αμήν

Στα σύνορα της Κίνας, το 1973, τρεις πολεμιστές θα χορέψουν την Καλίνγκα πάνω στα υψωμένα πολυβόλα. Ο πρωτεργάτης και λάτρης του metal ούγκι-μπούγκι, του φολκ και του Μπρους Λι, θα καταλήξει σε μοναστήρι σαολίν όπου ρασοφόροι νίντζα, υπό death metal πενιών, θα σαπίζουν στο ξύλο τους εχθρούς.

(Σε αυτό το σημείο, θα που επιτρέψετε να χρησιμοποιήσω τα εργαλεία που μου προσφέρει η ταινία με χιούμορ και «αγαθή πρόθεση», ώστε η κριτική μου να υπακούσει στους κανόνες της ταινίας).

Όσα εγκεφαλικά κύτταρα σας έχουν μείνει, μπορούν να καούν τώρα σαν κεράκι σε μανουάλι. Το “Kung Fu Panda”, συναντά τον «Άγιο Πρεβέζη», το «κουνγκφούζιο», όλα τα “Scary Movies”, (ίσως «Το Κλάμα βγήκε από τον Παράδεισο») και σε στιγμές, όπως τα περισσότερα omage to genre movies… την υπομονή μας (ιδιαίτερα σε ότι αφορά τα love stories). Αυτό το instant cult classic, ξεκινάει δυναμικά και… ορθόδοξα και να χάσει το διαολικό του χιούμορ κάπου στα μισά και στη συνέχεια του κάθεται η θεία φώτιση εκ δεξιόν με πνεύμα εκπορευόμενο. Όλα αυτά πριν ακουστεί το(ν) «δι ημάς τους ανθρώπους και δια την ημετέραν σωτηρία… προσδοκώ ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος». Μεταλάβετε τέκνα μου ταινίαν ταύτη αφαιρώντας κάθε πρόθεση να κατανοήσετε την ιστορία και με διακονική πίστη αφεθείτε στο καυστικό αντικληρικό τρολάρισμα απουσίας σοβαροφάνειας με σώμα (και Κυρίως πνεύμα) Rainer Sarnet. Σαφέστατα δεν είναι καλή ταινία αλλά, Μάρτης μου ο θεός, είναι πολύ διασκεδαστική. Η «Αόρατη Μάχη» θέλει να τη δείτε (και πρέπει να τη δείτε) με πνεύμα ακάθαρτο, εις το όνομα του Πατρός, του Ιού και του Αχρείου Πνεύματος, Αμήν.

Φρίμοντ

Στο Φρίμοντ, την περιοχή με τους περισσότερους Αφγανούς μετανάστες στην Αμερική, η Ντόνια, πρώην μεταφράστρια για τα Ηνωμένα Έθνη που πλέον εργάζεται στη συσκευασία των fortune cookies, αποφασίζει να αντικαταστήσει μια «ευχή» με τα στοιχεία και το τηλέφωνό της. Περιμένοντας την τύχη της να εμφανιστεί εξ’ αγνώστου, θα λάβει ένα παράξενο μήνυμα σχετικά με ένα ελάφι που ίσως την κάνει να δει αλλιώς τη ζωή.

Μια αισιόδοξη ταινία που υμνεί την απαισιοδοξία όσο καμία άλλη, μοιάζει φόρος τιμής στον Άκι Καουρισμάκι.

Όσο η Ντόνια μοιάζει να στερείται ζωής και επιθυμίας, η αέναη προσφορά του θανάτου προσομοιάζει με κανονικότητα. Αρχικά ο θάνατος του μεταφραστή τον οποίο αντικατέστησε και εν συνεχεία η απώλεια της συναδέλφου που έγραφε τις ευχές στα μπισκότα τύχης, θα είναι η προσωπική της ευεργεσίας. Η ίδια όμως φέρει το βάρος χιλιάδων θανάτων στη χώρα της που την κάνουν να αναζητά μόνο χάπια για να κοιμηθεί σε μια σειρά από παράλογες συνεδρίες. Το πένθος, ή και το αντίστροφο του, κάνουν αυτό το ασπρόμαυρο σύμπαν, συμπαγές, ορμητικό, ασφυκτικό και άκρως ρεαλιστικό. «Δεν άφησα το ποντίκι να πεθάνει οδυνηρά για 3 μέρες… έτσι και αλλιώς είναι πολύ μικρό», θα της πει ο γείτονας της σε μια αποσπασματική κουβέντα στην πόρτα.

Θα μοιραστώ μαζί σας έναν ενδεικτικό διάλογο για να γνωρίζετε την ουσία, τη γείωση και το πνεύμα αυτής της ξεχωριστής ταινίας:

• «Δεν έχω γνωρίσει ποτέ Αφγανοπούλα».
• «Αφγανές μας λένε».
• «Μοιάζετε καλοί άνθρωποι».
• «Είμαστε αλλά εγώ είμαι το αντιπαράδειγμα».