Μηλένα Κοντού και Ζωή Φίτσιου σήκωσαν ψηλά την ελληνική σημαία στους πρόσφατους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού, καθώς κατέκτησαν τη τρίτη θέση και το χάλκινο μετάλλιο στη κωπηλασία στη κατηγορία του διπλού σκιφ ελαφρών βαρών των γυναικών, τερματίζοντας με χρόνο 6:49.28.
Η νεαρή κωπηλάτρια -η οποία κλείνει σήμερα (23/09) τα 19 της χρόνια- κατάφερε να γράψει ιστορία μέσα σε περίπου ένα μήνα, καθώς μετά το χάλκινο στο Παρίσι, κατέκτησε παρέα με την Ευαγγελία Αναστασιάδου το χρυσό μετάλλιο (back-to-back) στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Καναδά, αλλά και στο Ευρωπαϊκό Κ23 της Τουρκίας, πανηγυρίζοντας ακόμη δύο σπουδαίες διακρίσεις για τα ελληνικά κουπιά.
Η ιδιαίτερη πατρίδα της Μηλένας, η Λέσβος, την υποδέχτηκε πριν από λίγες ημέρες με όμορφες εκδηλώσεις προς τιμήν της από τους τοπικούς φορείς του νησιού, ενώ ο Δήμος Μυτιλήνης αναμένεται το προσεχές διάστημα να δώσει το όνομα της σε πλατεία της πόλης.
Για όλα αυτά, όπως και για τη σχέση της με τη συναθλήτρια της Ζωή Φίτσιου, την απόφαση της Διεθνής Ολυμπιακής Επιτροπής για την κατάργηση της κατηγορίας που αγωνίζεται, τη καθημερινή επίπονη προπόνηση προκειμένου να φτάσει σε αυτό το επίπεδο και να σημειώσει τις επιτυχίες, αλλά και για τους επόμενους στόχους της, μίλησε στο ertsports.gr σε μία αποκλειστική συνέντευξη.
-Μηλένα χωρίς καν να έχεις κλείσει τα 19 σου χρόνια (σ.σ. γίνεται 19 ετών σήμερα), καταφέρατε μαζί με τη Ζωή Φίτσιου να κατακτήσετε τη 3η θέση και το χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού. Ποια ήταν τα συναισθήματα που σε κατέκλυσαν μόλις ολοκληρώσατε την κούρσα του τελικού;
«Τα συναισθήματα ήταν απερίγραπτα. Στιγμές μοναδικές και εικόνες που δεν είχα ξαναζήσει. Μόνο και μόνο που βρισκόμουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες ήταν κάτι το πολύ ιδιαίτερο για μένα. Ήταν ένα όνειρο και εκείνη τη στιγμή είχα ξεπεράσει κάθε προσδοκία μου για να κατακτήσω ένα μετάλλιο και αυτό το ζούσα δίπλα με όλους τους αγαπημένους μου ανθρώπους που ήταν στις κερκίδες και το ζούσαν μαζί μου, όπως και με τη Ζωή που είχαμε δεθεί πάρα πολύ σαν μια οικογένεια. Οπότε το πρώτο συναίσθημα που με κατέκλυσε ήταν η περηφάνια και η χαρά που κατάφερα και έφτασα μέχρι εκεί».
-Ποιο είναι το καθημερινό πρόγραμμα προπόνησης και προετοιμασίας που κάνεις προκειμένου να βρίσκεσαι συνεχώς σε υψηλό επίπεδο;
«Οι προπονήσεις είναι περίπου 300 μέρες το χρόνο μέσα στην Εθνική, αλλά και όταν γυρνάμε στο σπίτι δεν σταματάνε, προπονούμαστε πάρα πολλές ώρες. Είναι περίπου 6-8 ώρες προπόνηση την ημέρα, δηλαδή είναι σαν να κάνω μια κανονική δουλειά. Η προετοιμασία είναι πολύ σκληρή, αλλά προφανώς κάθε αθλητής τέτοιου επιπέδου που έχει υψηλούς στόχους, πρέπει να κάνει πολλές προπονήσεις για να φτάσει να πετύχει ένα τέτοιο στόχο. Ειδικά στην Ελλάδα έχουμε ένα πολύ σκληρό πρόγραμμα, αλλά έτσι φέρνουμε και τα αποτελέσματα».
-Τι είναι αυτό που έχεις στερηθεί περισσότερο στη μέχρι σήμερα πορεία σου και αν έχεις σκεφτεί ποτέ να τα παρατήσεις;
«Δεν θα ήθελα να πω ότι έχω στερηθεί κάποια πράγματα. Θα ήθελα πιο πολύ να σκέφτομαι ότι τα έχω ανταλλάξει για να φτάσω σε αυτό το σημείο που είμαι τώρα, αλλά σίγουρα το να είμαι από τα 15 μου μακριά από την οικογένεια μου και τους φίλους μου ήταν δύσκολο. Πέρασα πολύ δύσκολες στιγμές. Έχω σκεφτεί αρκετές φορές να τα παρατήσω, σκεπτόμενη το “Τι κάνω εδώ; Είμαι 15-16 χρονών, γιατί δεν ζω τη ζωή μου σαν ένα φυσιολογικό παιδί;”. Αλλά έκανα παρ’ όλ’ αυτά κάτι που αγαπούσα. Στο τέλος ποτέ δεν τα παράτησα και προχωρούσα μπροστά».
-Ποια είναι η σχέση σου με τη Ζωή, αλλά και με τον Ομοσπονδιακό προπονητή κ. Τζιάνι Ποστιλιόνε, ο οποίος πίστεψε σε εσένα από τη πρώτη στιγμή, παρά το νεαρό της ηλικίας σου;
«Η Ζωή ήτανε η πρώτη αθλήτρια στην Εθνική με την οποία ήρθα σε επαφή στη βάρκα και μου έμαθε κάποια βασικά πράγματα. Εξ αρχής ήταν πολύ υποστηρικτική απέναντι μου και έβλεπα το πόσο με αγαπούσε από τη πρώτη στιγμή. Σιγά σιγά με την προπόνηση, τις ώρες δουλειάς μαζί και τα χρόνια, δεθήκαμε πάρα πολύ και αυτή την στιγμή είμαστε σαν μια οικογένεια. Ταυτόχρονα, ο κύριος Τζιάνι (ομοσπονδιακός προπονητής) ξεκίνησε να με στηρίζει από μικρή, με πήρε στο κοινόβιο παρά τις αντιδράσεις άλλων, γιατί ήμουνα πολύ μικρή και είχα αφήσει απέξω μεγάλους αθλητές από την Εθνική ομάδα. Παρόλα αυτά με πίστεψε, με στήριξε μέχρι το τέλος κι έτσι, ας πούμε, δικαιωθήκαμε. Νομίζω όλοι μας».
-Μηλένα που αφιερώνεις το χάλκινο μετάλλιο;
«Δεν μπορώ να πω συγκεκριμένα κάποιον που θα ήθελα να αφιερώσω αυτό το μετάλλιο. Νομίζω είναι κάτι που θέλω να αφιερώσω κατά ένα μεγάλο ποσοστό του σε μένα, γιατί πάλεψα πάρα πολύ και πολλοί άνθρωποι δεν μπορούν να καταλάβουν πόσο δούλεψα γι’ αυτό το μετάλλιο. Μετά είναι όλοι αυτοί που με στήριξαν, όπως η οικογένειά μου, οι προπονητές μου, όλοι οι φίλοι μου και οι αγαπημένοι μου άνθρωποι».
-Σύμφωνα με την απόφαση της Διεθνής Ολυμπιακής Επιτροπής (ΔΟΕ), στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Άντζελες, το 2028, η παράκτια κωπηλασία θα κάνει την εμφάνιση της ως Ολυμπιακό άθλημα στη θέση του διπλού σκιφ ελαφρών βαρών (κατηγορία στην οποία αγωνίζεται η Μηλένα). Σε προβληματίζει αυτή η απόφαση, έχεις ασχοληθεί με αυτού του είδους την κωπηλασία, ποια είναι η θέση σου;
«Θεωρώ πολύ λάθος την απόφαση να βγουν τα ελαφρά βάρη από τους Αγώνες του 2028, γιατί όπως άλλα αθλήματα έχουν διαφορετικές κατηγορίες κιλών, έτσι και σε εμάς και σίγουρα τα κιλά παίζουν έναν ρόλο σε κάποιες περιστάσεις. Παρ’ όλ’ αυτά δεν με προβληματίζει πάρα πολύ αυτή η απόφαση, γιατί όπως δείξαμε και τώρα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού, το ελαφρύ διπλό που τρέχουμε εμείς κερδήθηκε με τρία δευτερόλεπτα καλύτερο χρόνο από το βαρύ, οπότε και πάλι είμαστε ανταγωνιστικές. Θα προσπαθήσουμε να ανέβουμε στη βαριά κατηγορία και να είμαστε στην Ολυμπιάδα και πάλι. Αλλά η αλήθεια είναι ότι είμαι κατά αυτής της απόφασης, γιατί θεωρώ ότι είναι λάθος οι πιο ελαφριοί αθλητές και οι πιο κοντοί αθλητές που μπορούν να πέσουν σε αυτά τα κιλά, να μην έχουν μια δική τους κατηγορία να αγωνίζονται. Αλλά εντάξει, νομίζω θα τα βγάλουμε εις πέρας».
-Την προηγούμενη εβδομάδα η ιδιαίτερη πατρίδα σου η Λέσβος, σε “υποδέχτηκε” με όμορφες εκδηλώσεις προς τιμήν σου από τους δύο Δήμους του νησιού, τη Περιφέρεια Βορείου Αιγαίου και φυσικά από τον Ναυτικό Όμιλο της πόλης στον οποίο ανήκεις και έκανες τα πρώτα σου βήματα στην κωπηλασία. Πώς βίωσες αυτές τις ημέρες στον τόπο καταγωγής σου, καθώς σε είδαμε αρκετά συναισθηματικά φορτισμένη;
«Για εμένα ήταν πολύ συναισθηματικές αυτές οι στιγμές. Μόλις είχα τελειώσει τη σεζόν και τα πρωταθλήματά μου. Ανυπομονούσα πάρα πολύ να γυρίσω και για αυτό “ξέσπασα” κιόλας. Ήτανε πολύ ιδιαίτερες στιγμές γιατί βίωσα για πρώτη φορά μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες αυτό που έπρεπε να είχα νιώσει εξ αρχής, την αγάπη και την στήριξη του κόσμου. Κατάλαβα πόσο μεγάλη σημασία έχει ένα τέτοιο μετάλλιο, που μέχρι τότε δεν το είχα καταλάβει, καθώς δεν είχα ηρεμήσει ώστε να συνειδητοποιήσω τι ακριβώς είχε συμβεί. Η Λέσβος είναι ο τόπος μου, τον αγαπάω και το να βλέπω όλη αυτή τη στήριξη από αυτό το μέρος, είναι κάτι το πολύ ιδιαίτερο για μένα».
-Μηλένα αποτελείς παράδειγμα σκληρής δουλειάς και αφοσίωσης. Τι θα συμβούλευες τα νέα παιδιά-όπως εσύ-που θέλουν να ξεκινήσουν την κωπηλασία και γιατί κάποιος να επιλέξει το συγκεκριμένο άθλημα;
«Η κωπηλασία σίγουρα δεν είναι για όλους. Είναι ένα πολύ σκληρό άθλημα. Εγώ το επέλεξα γιατί είναι πολύ ιδιαίτερο σε σχέση με τα άλλα και δεν είναι πολύ γνωστό. Με τράβηξε, αλλά σίγουρα δεν είναι για όλους. Ο καθένας πρέπει απλά να επιλέξει και να βρει το άθλημα που αγαπάει. Να αφοσιωθεί σε αυτό και να δουλέψει σκληρά για να φτάσει σε ένα καλό επίπεδο».
-Πέρα όμως από το χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες, κατέκτησες και δύο χρυσά, παρέα με την Ευαγγελία Αναστασιάδου στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Καναδά, αλλά και στο Ευρωπαϊκό Κ23 της Τουρκίας. Έτσι, καταφέρατε να σημειώσετε ακόμη δύο μεγάλες επιτυχίες για την Ελληνική Κωπηλασία.
«Φέτος για μένα ήταν μια πολύ επιτυχημένη σεζόν, είναι η αλήθεια. Ξεκίνησα από το Πιεντιλούκο της Ιταλίας στην αρχή της σεζόν, το χειμώνα, όπου κατέκτησα 2 χρυσά μετάλλια. Μετά πήγαμε στο ευρωπαϊκό ανδρών-γυναικών και πήραμε τη δεύτερη θέση και το αργυρό. Μετά στην τελευταία πρόκριση βγήκαμε δεύτερες και πήραμε το εισιτήριο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Στο Παρίσι καταφέραμε και βγήκαμε τρίτες με τη Ζωή και είχα αποφασίσει από την αρχή της σεζόν πως ότι και να γίνει εγώ θέλω να πάω στα δύο τελευταία πρωταθλήματα Κ23 (Παγκόσμιο και Ευρωπαϊκό) για να κατακτήσω τα 2 χρυσά. Είμαι λίγο ψυχαναγκαστική (σ.σ γέλια) κατά κάποιο τρόπο, όπως και πολύ ανταγωνιστική. Όταν ξέρω ότι μπορώ να πάρω κάτι, δεν θέλω να το αφήσω να φύγει έτσι, οπότε όσο και να ήθελα μετά την επιστροφή από τη Γαλλία να ηρεμήσω και να πάω διακοπές, δεν το έκανα. Αφοσιώθηκα ένα μήνα περίπου ακόμα στην προπόνηση για να πάμε και να κατακτήσουμε αυτά τα 2 μετάλλια, ώστε να τελειώσουμε έτσι ωραία τη σεζόν».
-Ποιοι είναι οι επόμενοι στόχοι που έχεις θέσει και αν επιθυμείς να συνεχίσεις τις σπουδές σου στην Ιατρική;
«Στην Ιατρική έχω γραφτεί από πέρσι, αλλά έχω κάνει παύση σπουδών όπως και φέτος. Οι στόχοι μου μακροπρόθεσμα είναι μια ακόμη παρουσία σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Ο καθένας θα το ήθελε αυτό. Αλλά προς το παρόν είναι μικρά-μικρά τα βήματα που θέλω να κάνω. Αρχικά να ξεκουραστώ λίγο, να βγω λίγο εκτός από όλο αυτό γιατί μόλις τελείωσε η αγωνιστική περίοδος και η κούραση προφανώς ψυχολογικά και σωματικά είναι μεγάλη. Μετά σιγά σιγά να αρχίσω πάλι να μπαίνω στο χειμερινό μου πρόγραμμα, να χτίζω πάλι τα σκαλοπάτια μου, ώστε τη νέα σεζόν να καταφέρω πάλι να την ολοκληρώσω το ίδιο επιτυχημένα».
Επιμέλεια: Γιάννης Παπουτσής