Κοράκια, κίνδυνοι, φοβίες και υποθέσεις για Ταινίες της Εβδομάδας

Το «Κοράκι» και ο «Κώδικας Κινδύνου» είναι οι εμπορικές προτάσεις της εβδομάδας, όσο οι θερινοί κινηματογράφοι ετοιμάζονται να βάλουν επιγραφή «Ραντεβού το Επόμενο Καλοκαίρι». Ανάμεσα στις ταινίες που κάνουν πρεμιέρα αυτή την εβδομάδα και μια ελληνική πρόταση, τα «Μικρά Πράγματα που Πήγαν Λάθος». 

ΤΟ ΚΟΡΑΚΙ

Κόρακας κοράκου μάτι βγάζει; Μια ταινία που εκπληρώνει τις προφητείες μια-μια, όπως γράφτηκαν στο σενάριο. Αρχικά ο Έρικ βλέπει το τατουάζ της Σέλι που γράφει: «Γελά τώρα κλάψε μετά» και είναι τόσο εύστοχο για το τί θα πάθουν οι λάτρεις του θρύλου του κορακιού. Προς το τέλος της ταινίας θα ακουστεί το ερώτημα: «Ποιο είναι το χειρότερο που έκανες». Την απάντηση την υπαινιχθήκαμε ήδη. Τί είναι όμως αυτό που πήγε τόσο στραβά και έκανε το «Κοράκι» την ταινία που σχεδόν αδυνατείς να βρεις κάτι καλό για να πεις εκτός από το ότι «κάποια στιγμή τελειώνει»; Σίγουρα είναι οι επιλογές του πρωταγωνιστικού διδύμου που δεν έχουν καμία απολύτως χημεία, ακόμα περισσότερο όμως η έλλειψη του coolness. Βλέπετε, η πρώτη ταινία του 1994, εκτός από την κατάρα (ο πρωταγωνιστής δολοφονήθηκε κατά λάθος στα γυρίσματα) και το θρύλο της, χρησιμοποιούσε εργαλειακά κάθε τι που έκανε cool τις ταινίες του ’80 σε ύφος, ατμόσφαιρα και κλισέ. Στη νέα ταινία το ίδιο προσπαθεί να κάνει ο σκηνοθέτης της αλλά αποτυγχάνει παταγωδώς, και στην προσπάθεια να χτίσει χαρακτήρες, αργεί τόσο πολύ να σε βάλει στην ιστορία που όταν φτάνει ο σφαγιασμός στη σκηνή της όπερας, δυστυχώς δεν νοιώθεις την επιτακτική ανάγκη της εκδίκησης του ήρωα. Με βλέμματα νεκρών καλικάντζαρων οι πρωταγωνιστές προσπαθούν να πείσουν για τη χημεία τους, άδικα όμως χάνουν το χρόνο τους. Θυμίζουν φοιτητές δραματικής σχολής που στις κατατακτήριες εξετάσεις νομίζουν ότι έπιασαν τον κόρακα από τα αναπαραγωγή και του όργανα… ενώ στην πραγματικότητα δεν τον έπιασαν από εκεί, απλά «τα πήραν» (με πόση κομψότητα να το πω πιά!).

Η γραφική νουβέλα του Τζέιμς Ο’ Μπαρ επαναφέρει στις οθόνες τις ψυχές του Έρικ και της Σέλι (FKA twigs) με τον πρώτο να θέλει να εκδικηθεί για τη δολοφονία της δεύτερης.

ΚΩΔΙΚΑΣ ΚΙΝΔΥΝΟΥ

Ο «Κώδικα Κινδύνου», χωρίς καθαρά μηνύματα, προσδοκεί να καταπιαστεί με τη σημασία της δράσης και της αδράνειας, της μνήμης και της επιβεβλημένης τεχνητά λήθης, της δικαιοσύνης και της εκδίκησης, της απαγορευμένης απόλαυσης και της τιμωρίας, όλα υπό του πρίσματος θυμάτων και θυτών σε μια κακουργηματική περιπέτεια που περιλαμβάνει στυγνούς κατ’ εξακολούθηση βιασμούς. Αν και με κριτική ματιά ο σεναριακός πολυμερισμός υποβαθμίζει την δημιουργία σε «ταινία είδους», επισημαίνουμε ότι το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Ζόε Κράβιτς δεν περνά απαρατήρητο. Συγκεκριμένα, η δημιουργός επιλέγει το κατάλληλο πλάνο για να μεταδώσει το υπό υπαινιγμο αίσθημα που επιμελώς αποκρύπτουν οι ήρωές της. Το sound design χωρίς υπερβολές χτίζει ένα ομοιόμορφο ακουστικό περιβάλλον (απαραίτητο εργαλείο στα θρίλερ εκδίκησης).

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η δημιουργία έχει καθαρό στόχο που τον πετυχαίνει ανορθόδοξα και αντισυμβατικά. Έχει όμως και παιδικές ασθένειες που η θεραπεία τους δεν βρίσκεται στο δηλητήριο ερπετών (υπαινιγμός απαραίτητος για όσους δουν την ταινία). Άντε και ένα μικρό σπόιλερ: η ταινία συνειρμικά παραπέμπει όχι μόνο στην ταινία «τρέχα» (που τρέχει και απλά ακουμπάει) αλλά και στην πολύκροτη υπόθεση του Ντομινίκ Πελικό, του Τζέφρυ Έπστάιν, του Χάρβεϊ Γουάνιστάιν.

Δισεκατομμυριούχος μεγιστάνας προσφέρει σε σερβιτόρα ονειρικές διακοπές σε ιδιωτική έπαυλη, το μεθοδικό όμως gaslighting και τα ψέματα θα την κάνουν να ψάχνει μανιασμένα έξοδο για να σωθεί.

ΑΠΛΗΣΤΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Παλιάς κοπής κωμωδία επαρχίας στο ύφος του «Φάργκο» αλλά και του «Ποιος έπνιξε τη Μόνα», συγκρατημένου φαρσικού περιβάλλοντος που οι παρεξηγήσεις δεν βγάζουν γέλιο, η περιπέτεια δεν προκαλεί αγωνία και η λύση στο τέλος ξενερώνει. Οι «Άπληστοι Άνθρωποι» δεν τα υπολόγισαν σωστά όταν έδιναν το πράσινο φως στην παραγωγή της ταινίας.

Αστυνομικός σκοτώνει κατά λάθος την πρώτη μέρα εργασίας του τη γυναίκα του μεγαλύτερου παράγοντα της κωμόπολης που προμηθεύει όλη την περιοχή με ψάρια. Ο συνάδελφος του που καταλήγει συνυπεύθυνος γιατί είχε κάνει σκασιαρχείο από την περίπολο, θα αναγκαστεί να συνεργαστεί μαζί του για να τον καλύψει καθώς δίπλα από το πτώμα βρέθηκε ένα ικανοποιητικό ποσό που ίσως εξαγόραζε τη σιωπή του. Το timing όμως αυτού του φόνου θα αποκαλύψει ένα ακόμα μεγαλύτερο μυστικό.

ΜΙΑ ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΗ ΥΠΟΘΕΣΗ

Δικαστικό δράμα που το αφορά περισσότερο η συγκίνηση παρά η δημιουργία ατμόσφαιρας ημιτονίου.

Σε σκηνοθεσία Ντανιέλ Οτέιγ η ταινία «Μια συνηθισμένη υπόθεση» προβάλλει τη σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ ενός διορισμένου από το δικαστήριο δικηγόρου και του πελάτη του που όλα δείχνουν ότι διέπραξε φόνο.

ΜΑΖΙ ΞΑΝΑ

Η βραδυφλεγής, με πολλές σιωπές και ειρωνικές αμηχανίες (ιδιαίτερα στο κέντρο χαλάρωσης με τις υπαλλήλους να θέλουν σέλφι επί το έργον) ταινία «Ξανά Μαζί», επιτρέπει λιγότερο στον Γκιγιόμ Κανέ και πολύ περισσότερο στην πηγαία ευαίσθητη Άλμπα Ρορβάκερ, να αφηγηθούν μια ερωτική ιστορία με ουσιαστική αποσιώπηση, εμβάθυνση στις ανθρώπινες σχέσεις και ανθρωπιά, αποφεύγοντας τα ανούσια δράματα. Το ψυχολογικό και υπαρξιακό αδιέξοδο του κεντρικού ήρωα, ευτυχώς, δεν βρίσκει εύκολη λύση αλλά αργή στη δράση θεραπεία.

Αποσύροντας τη συμμετοχή του από μια θεατρική παράσταση, καταλήγει σε ένα σπα. Εκεί πρέπει να πάρει συμβιβαστικές αποφάσεις για να αποπληρώσει τη ζημιά της επιλογής του. Τότε εμφανίζεται ξανά στη ζωή του ο μεγάλος του έρωτας και του θυμίζει πως αυτό που είχαν 15 χρόνια πριν δεν έχει ξεχαστεί.

Ο ΔΕΛΦΙΝΟΜΙΚΡΟΥΛΗΣ

Κάπου ανάμεσα στον «Πινόκιο» (το τιμωρητικό μέρος της ιστορίας), τον «Βασιλιά των Λιονταριών» (η πένθιμη υπο-ιστορία), τα σκανδιναβικά παραμύθια (οι αναφορές στους βίκινγκς μέσω των ναυτικών) και τον Ταρζάν (παιδί-αγρίμι) αναπλάθεται ένα παραμύθι που τολμά να εργαλειοποιήσει το πένθος προς διευκόλυνσης της άβολης κουβέντας με τα παιδιά. Περιορισμένης πρωτοτυπίας αλλά ικανοποιητικό για animation ανεξάρτητου στούντιο (αραβικών συμφερόντων).

Δελφίνι και παιδί μεγαλώνουν από ατύχημα μαζί, κάνοντας το αγόρι αμφίβιο και το δελφίνι μαχητικό. Ο θάνατος της αποκαλούμενης μητέρας τους (που καταλαβαίνουμε ότι μόνο για το δελφίνι είναι η βιολογική του μαμά) θα αλλάξει τις ισορροπίες όταν θα αποκαλυφθεί ότι η μαμά του αγοριού βρίσκεται σε χιονάτια-νάρκη περιμένοντας ένα φίλτρο να της ξαναδώσει τη ζωή.

ΤΕΧΝΗΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

Στην «Τεχνητή Δικαιοσύνη», η πολιτικοποίηση της δημοκρατίας μέσα από προεκλογικές υποσχέσεις, η αμφισβήτηση της σημασίας επιβολής του νόμου υπό ανθρώπινης σκέψης πρίσματος, τα δόλια συμφέροντα εταιριών και τα πολιτικά παιχνίδια, δίνουν βάθος στο υποθετικό «αν» που θέτει η ταινία. Η δημιουργός μιας πλατφόρμας που επιτυγχάνει σε υψηλά ποσοστά να ανιχνεύει την αλήθεια και την πιθανότητα παλινδρόμησης στην παραβατικότητα, δολοφονείται, αλλά με τον θάνατο της ζωντανεύουν τα ερωτήματα περί τεχνητής νοημοσύνης. Όλα αυτά καταλήγουν σε ένα δημοψήφισμα που το ναι μπορεί να γίνει όχι αν ένα «μηχάνημα» το επιλέξει. Αν σας θυμίζει κάτι αυτό, συγχαρητήρια: τώρα γνωρίζετε σίγουρα ότι η ταινία δεν μιλάει για το μακρινό μέλλον αλλά το κοντινό παρελθόν.

Μια δικαστής, με διαπιστευτήρια την υπόθεση καταδίκης παρόχων ηλεκτρικής ενέργειας, έχει κληθεί να δώσει το πράσινο φως σε ένα σύγχρονο δικαστικό σύστημα που τις αποφάσεις θα παίρνει ένα κομπιούτερ με τεχνίτη νοημοσύνη. Η υποψία δολοφονίας της δημιουργού του τη νύχτα που θέλει να μιλήσει προσωπικά με τη δικαστή, θα δώσει το στίγμα πως η άνευ όρων παράδοση της τύχης στην τεχνολογία, ίσως είναι καταστροφική στο μέλλον καθώς το σύστημα ηθικού συμβούλου παίρνει αποφάσεις και μπορεί να σκοτώσει έναν αντί για δύο οδηγούς οχημάτων χωρίς φυσικά να κρίνει συνιστώσες όπως τη σημαντικότητά τους.

ΜΙΚΡΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΗΓΑΝ ΛΑΘΟΣ

Στη ράχη ενός σκυλιού, που γνώρισε αγάπη αλλά αποτελεί προϊόν με ανταλλακτική αξία, στήνεται αυτή η αλληγορική καταγραφή της προηγούμενης γενιάς που συνάντησε την κρίση στα δημιουργικά της χρόνια. Άλλοτε εύστοχα και άλλοτε με κινηματογραφική φλυαρία επιτυγχάνεται οπτικά η παραπάνω πρόθεση με τους Μιχάλη Συριόπουλο και Θάνο Τοκάκη να απλοποιούν ερμηνευτικά το πολύπλοκο εγχείρημα. [Σε όσους δεν καταλάβατε τις προθέσεις μας ή την άποψή μας, είναι σαφές ότι θα μπορούσαμε να παίξουμε με τον τίτλο της ταινίας στην κριτική μας· ότι το αποφεύγουμε είναι καλή ένδειξη]

Στο σκηνοθετικό ντεμπούτο του Χάρη Βαφειάδη, ο Παύλος που ζει σε ένα άψυχο γάμο κάνει τα πάντα για να διατηρήσει την εικόνα υγειούς κοινωνικού στάτους. Ο Φάνης βιώνει τον απόηχο μιας εφήμερης διασημότητας, τώρα που τα φώτα έχουν σβήσει. Η απώλεια του σκυλιού του πρώτου και η ομοιότητα με το σκυλί του δεύτερου θα τους οδηγήσουν σε μια εμπορική συναλλαγή.

Ο ΦΟΒΟΣ ΤΡΩΕΙ ΤΑ ΣΩΘΙΚΑ

Με τη φράση μιας γειτόνισσάς να λέει στην 60χρονη γυναίκα, προφητικά και όχι συμβουλευτικά, «πως κάνεις δεν θα της μιλάει αν τα φτιάξεις με έναν από αυτούς» (εννοώντας τους οικονομικούς μετανάστες) η θαρραλέα ερωτευμένη με τον 20 χρόνια νεότερο της Μαροκινό θα υποστεί όλο τον εξευτελισμό για να υποστηρίξει τον έρωτα της αλλά και σωρεία συμβιβασμών για να ενταχθεί ξανά κοινωνικά στη μικροκοινωνία της μεταπολεμικής Γερμανίας.

Βλέπουμε την ιστορία πίσω από μισάνοιχτες πόρτες, με τον αισιόδοξο νεαρό άνδρα να της θυμίζει ότι δεν πρέπει να φοβάται γιατί «Ο φόβος τρώει τα σωθικά» και να μοιράζεται δημόσια πως τα κοινά τους όνειρα να είναι να γίνουν πλούσιοι και να πάρουνε ένα κομμάτι από τον ουρανό. Εκεί βλέπεις καθαρά πως το ανθρώπινο μίσος μαλακώνει, δεν σβήνει τα παλιά μίση. Βλέπετε ο Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ, ξέρει το μελόδραμα όσο κανένας άλλος, κάνει κοινωνική κριτική για τους ελιτ και τις μάζες και θυμίζει ότι μια ιστορία αγάπης, θα παραμένει πάντα μια εγκάρδια παραβολή. Όμορφος λοιπόν ο «φόβος» που κατασπαράζει τα σωθικά.

Επίσης κυκλοφορούν σε επανέκδοση οι ταινίες:

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΥΠΝΟΣ

FIRES ON THE PLAIN