Η κινηματογραφική και θεατρική Μαρίνα Σάττι αποκλειστικά στο ΕΡΤNews

«Εμένα πάντα με δυσκόλευε η μεταγλώττιση στην πρόζα. Το έχω κάνει (ήδη) δύο φορές: μια στη «Βαϊάνα» το 2016 και μια φέτος στη «Μικρή Γοργόνα». Πάντα η αφετηρία μου ήταν τα τραγούδια. Αυτά τα κομμάτια έτυχε και τα γνώριζα από παλιά, οπότε με αυτά ξεκίνησα (αρχικά για) να βρω το ρυθμό μου. Δεν ξέρω, εμένα με δυσκολεύει αυτή η διαδικασία. […] υπάρχει μια βάση πάνω στην οποία πρέπει να πατήσεις. Δεν έχεις πάρα πολύ μεγάλη ελευθερία, αλλά όμως πρέπει να το κάνεις να λειτουργήσει στα ελληνικά, δηλαδή η ταχύτητα που θα πεις τα πράγματα να είναι στην (ίδια) ταχύτητα του στόματος του ρόλου, η έκφρασή σου, ας πούμε, να ταιριάζει με την έκφραση της (ηρωίδας)». Και συνεχίζει λέγοντας: «Η πρώτη φορά που έκανα μεταγλώττιση ήταν στη Βαϊάνα και (εκεί είχε) πρόζα και τραγούδι. Πιο παλιά είχα κάνει (μεταγλωττίσεις) μόνο στα τραγούδια. Βασικά είχα πει (και τότε), ότι μου είχε αρέσει πάρα πολύ η ταινία. Είχα ταυτιστεί σε πολλά κομμάτια και μου άρεσε (εξίσου) και η Βαϊάνα, τη συμπαθούσα. Ένιωθα ότι εγώ είμαι η Βαϊάνα, γιατί μου άρεσε που ήτανε η κόρη του αρχηγού του νησιού, που ήταν «τσαμπουκαλού», που έτρεχε στα χωράφια ξυπόλητη και κολυμπούσε και ότι και να της λέγανε, εκείνη έκανε το δικό της. Πήγαινε κόντρα σε όλους τους κανόνες και ειδικά τους παλιούς κανόνες (τους παγιωμένους). Είχε πει ότι (θέλει να) φτιάξει δικούς της καινούριους κανόνες και μου αρέσει που δεν υπάρχει κανένας πρίγκιπας να έρθει να τη σώσει, αλλά μόνη της παίρνει ένα καράβι και ξεκίνησε στον ωκεανό για να σώσει και τον εαυτό της και τους ανθρώπους του νησιού της».

Ελληνική απόδοση του τραγουδιού της Βαϊάνα

Αν και είχε ορκιστεί ότι θα αποφύγει στο μέλλον μια τόσο μεγάλη ευθύνη, η Ελληνο-Σουδανή καλλιτέχνις, κατανόησε βαθύτατα το τόλμημα του στούντιο να αποφύγει καυκάσιες μορφές πριγκίπισσας, κάτι που δεν την άφησε αδιάφορη. «(Τότε) είχα πει, δεν θα ξανά κάνω καμία μεταγλώττιση στη ζωή μου, αλλά μετά όταν ήρθε αυτή η πρόταση, που εν πάση περιπτώσει αυτός ο ρόλος της «Μικρής Γοργόνας» είχε παιχτεί από την Hailey Bailey, που είναι μαυρούλα και είναι μια εικόνα τελείως διαφορετική από το πώς τη γνωρίζαμε από παλιά από την πρώτη ιστορία… δέχτηκα». Είπα ότι δεν γίνεται να πω όχι σε αυτή την πρόταση. Ίσα ίσα το θεωρώ πέραν της καλλιτεχνικής αξίας, ας πούμε που έχει η ταινία της Disney, αλλά και κάθε ταινία της Disney [αυτή η επιλογή που προανέφερα]. Η μουσική, ο συμβολισμός αυτής της κίνησης, αυτού του casting, αυτής της ηθοποιού και σε αυτές τις εποχές που ζούμε (που κάπως αναπροσαρμόζονται τα πρότυπα), για μένα ήτανε ο κυρίαρχος λόγος ο οποίος με έκανε να νιώσω χαρά, ελπίδα και περηφάνια και για αυτό είπα το ναι».

«Κάνω ότι θέλω, ότι μου κατέβει»

Πόσο ταιριάζει η προσωπικότητα της με τις Disney-κες ηρωίδες; «(Μάλλον) είμαι αυτό! Κάνω ότι θέλω, ότι μου κατέβει και η αλήθεια είναι ότι έχω μια δυσκολία να ακολουθώ τους κανόνες, ειδικά τους παλιούς κανόνες. Το λέω και το ξαναλέω. Σε αυτό το χαρακτηριστικό νομίζω ταυτίστηκα και με τη «Μικρή Γοργόνα», την Άριελ, γιατί πιστεύω ότι μπορεί να είναι ο πιο δύσκολος δρόμος το να μην ξέρεις πού θα πας και να πατάς, ας πούμε, σε δρόμους απάτητους, να παίρνεις ρίσκο και καμιά φορά να κινδυνεύεις κιόλας όπως κινδύνεψε και η Άριελ, αλλά τις πιο πολλές φορές είναι ο πιο δημιουργικός δρόμος και ο πιο ενδιαφέρων τελικά. Σε βγάζει κάπου που ούτε καν μπορούσες να φανταστείς».

Η Μαρίνα Σάττι μέχρι προσφάτως, δεν είχε διανείμει κάποιο προσωπικό δίσκο. Επέλεγε το μονοπάτι της διαδικτυακής διάχυσης της δουλειάς της. Οι ρετρό λάτρεις από την άλλη της μουσικής, απολαμβάνουν αποκλειστικά όσα μουσικά ντοκουμέντα έχουν αποτυπωθεί σε κάποια μορφή αναλογικού ή ψηφιακού αρχείου. Όπως μας είπε, αυτό θα αλλάξει σύντομα. «[…] για το απτό φυσικό προϊόν δεν το έχετε δει ακόμα, αλλά το συζητάμε το επόμενο διάστημα. Νομίζω αυτή είναι μια τάση που καλώς ή κακώς υπάρχει παγκοσμίως αυτή τη στιγμή. Τα πράγματα κινούνται με μια ταχύτητα πού, για να είμαι ειλικρινής, ούτε κι εγώ έχω καταφέρει να την ακολουθώ με αυτούς τους ρυθμούς, αλλά αυτό που επιλέγω είναι το να κάνω αυτό που πιστεύω, αυτό που μου αρέσει ακριβώς όπως μ ‘αρέσει, (δεν το καταφέρνω πάντα αλλά) τουλάχιστον προσπαθώ ακόμα και αν δεν το πετυχαίνω πάντα. Επίσης, πιστεύω ότι επειδή δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποια συνταγή της επιτυχίας ούτε στη μουσική ούτε πουθενά στη ζωή, νομίζω, ότι μόνος δρόμος που υπάρχει είναι να κάνεις αυτό που πιστεύεις χωρίς φόβο και πάθος και να έχεις πίστη. Τουλάχιστον αυτό βιώνω τον τελευταίο καιρό, ότι κάποιοι θα ταυτιστούν με αυτό και θα συνδεθούν μαζί τους και θα προχωρήσει σε αυτό το δρόμο, θα μεγαλώσεις, θα εκτεθείς λίγο περισσότερο. Έτσι δημιουργείται μια κάποια σχέση με το κοινό, εγώ αυτό έχω καταλάβει πια». 

«Μέσα από το θέατρο έμαθα να συνυπάρχω με τον κόσμο»

Το πέρασμα της από το θεατρικό σανίδι σε παραστάσεις μεταξύ άλλων του «Δαίμονες», το «Once» ή και τη μουσική απόδοση του «Ερωτόκριτου», άφησαν και αυτά το αποτύπωμά τους. «Στο παρελθόν είχα ασχοληθεί με το θέατρο. Νομίζω είναι κάτι που είχα ανάγκη σε εκείνη τη φάση. Το έκανα κυρίως για εκπαιδευτικούς λόγους, όχι μόνο καλλιτεχνικούς, αλλά και κοινωνικούς. Έμαθα πολλά πράγματα μέσα στη θεατρική διαδικασία που η αλήθεια είναι ότι τα περισσότερα εκεί τα έχω μάθει, παρά στα ωδεία και στη μουσική μου δραστηριότητα. Καταρχάς, έμαθα πώς να συνυπάρχω με κόσμο. Για μένα τουλάχιστον, τα πρώτα χρόνια στη μουσική ήταν εντελώς μοναχικός ο δρόμος, δηλαδή ήμουνα μόνη μου με τον δάσκαλό σε ένα δωμάτιο και μελετούσα. Δεν είχα αυτή την τύχη να είμαι σε μία τάξη δραματικής σχολής, οπότε αυτή τη διαδικασία, τη συνδημιουργία, την συναναστροφή και το να βρίσκεσαι σε ένα χώρο με πολύ κόσμο, στο θέατρο την πρωτογνώρισα.

Επίσης, στο θέατρο έμαθα πώς είναι να χρησιμοποιείς όλα τα μέσα που έχεις για να πεις μία ιστορία, δηλαδή είτε μέσω της φωνής σου όταν τραγουδάς, της φωνής σου όταν μιλάς, της μουσικής, των φώτων, των ρούχων, των μαλλιών, των κοστουμιών. Πλέον μπορώ να πω και στη δική μου δουλειά όλα αυτά τα δανείζομαι: στα τραγούδια μου και στα live μου προσπαθώ όσο μπορώ να δανείζομαι στοιχεία και από τις υπόλοιπες παραστατικές τέχνες. Επειδή τα δικά μου τραγούδια τα τραγουδάω με έναν συγκεκριμένο τρόπο, με αφορμή αυτές τις παραστάσεις (που αναφερθήκατε) ή την μεταγλώττιση τώρα, προσπαθώ να βάλλω και δικά μου στοιχεία στο ρόλο, αλλά σίγουρα έχει και πολύ ενδιαφέρον να μιμηθείς με κάποιο τρόπο ή να πλησιάσεις αυτό που έχει πετύχει ο πρωτότυπος ρόλος πριν από εσένα (σ.σ. η αναφορά είναι στη μεταγλώττιση). Αυτό που έκανα στη «Μικρή Γοργόνα», (ήταν πως είχα πάρα πολύ καιρό να τραγουδήσω με αυτόν τον τρόπο, μπορεί και δύο τρία χρόνια. Στην αρχή όταν μου το πρότειναν, αποκρίθηκα: «παιδιά είστε σίγουροι ότι μπορώ;». Εν τέλει πήγα στο studio και άκουσα τα κομμάτια και ξεκίνησα πολύ εντατικά μαθήματα. Για δύο μήνες, δύο με τρεις φορές τη βδομάδα έκανα μαθήματα με ένα δάσκαλο από την Αγγλία που κάνει μόνο αυτό».

Τρέιλερ της Μικρής Γοργόνας

«Για να το δω από την σκοπιά του θεατή, θα πρέπει να το δω πάρα πολλές φορές. Στην πρεμιέρα της ταινίας, «Η Μικρή Γοργόνα», άκουγα μόνο «τι έχω κάνει» και «τι δεν έχω κάνει» και «τι θα έπρεπε να έχω κάνει» και «τι μου άρεσε». Στη συνέχεια αναφέρθηκε και στην πρωταγωνίστρια της ταινίας, την οποία έντυσε με τη φωνή της στα Ελληνικά. «Εγώ τη θαυμάζω αυτή την ηθοποιό και τραγουδίστρια [σ.σ. Halle Bailey], δηλαδή αν δείτε και την πρωτότυπη εκδοχή (για να συγκρίνετε), έχει τραγουδήσει θεϊκά πραγματικά και είναι τόσο θετική, λαμπερή, σταθερή, μαλακή και σίγουρη. Οπότε σε καλλιτεχνικό επίπεδο, σίγουρα τη θαύμασα… και τη ζήλεψα λίγο». 

Σε ένα υποθετικό διάλογο με την Άριελ, η Μαρίνα θα ήθελε να της πει πως την ευχαριστεί για το μάθημα ζωής που πήρε, μέσα από δικούς τις στίχους: «Θα έλεγα στη μικρή γοργόνα ότι με ενέπνευσε στο ότι μπορείς να πηγαίνεις κόντρα στους κανόνες και κόντρα σε όλους τους ανέμους και στον άστατο ουρανό, για να ακολουθήσεις το δικό σου δρόμο».

Απόσπασμα από τη συμμετοχή της Μαρίνας Σάττι στον τελικό

Ευχαριστούμε τη Σύνθια Μίκκελσεν για τη διοργάνωση της συνάντησης και τους Χρήστο Γκοτζιά και Μαρία Καρώρη για την επιμέλεια της απομαγνητοφώνησης.