Τίμησαν για μία ακόμη φορά τη φανέλα με το εθνόσημο. Έπαιξαν για τη χώρα τους και γεύτηκαν τους καρπούς των προσπάθειών τους. Ειρήσθω εν παρόδω, θα ήταν μεγάλη αδικία για αυτή τη έκδοση της εθνικής ομάδας (που θυμίζει σε πολλά τη μεγάλη ομάδα της δεκαετίας του 2000, με τον κόουτς Γιαννάκη στον πάγκο) να φύγει από τους Αγώνες χωρίς νίκη.
Το άξιζε ο Γιάννης Αντετοκούνμπο για τις υπεράνθρωπες προσπάθειές του. Το άξιζε ο Νικ Καλάθης που δεν αποσύρθηκε νωρίς. Το αξίζει ο Κώστας Παπανικολάου, που κι αυτός παραμένει πιστός στρατιώτης της εθνικής. Το αξίζουν όλα τα νεότερα παιδιά που έχουν μπολιαστεί στο κλίμα από τον Σπανούλη, τον Ζήση, τον Ντικούδη και τους υπόλοιπους της δεύτερης χρυσής γενιάς του ελληνικού μπάσκετ. Το άξιζε και το αξίζει και με το παραπάνω ο Τόμας Γουόκαπ που παίζει για δεύτερο καλοκαίρι ως νατουραλιζέ στην εθνική ομάδα και θυσιάζει τις διακοπές τους για μια παρέα ανθρώπων και μια χώρα που τον αγκάλιασε και τον αγαπάει.
Το έχουμε ξαναπεί: Είναι πολύ καλή αυτή η εθνική ομάδα. Έχει κότσια. Έχει δυνατότητες. Μπορεί να της λείπουν πέντε βασικά στελέχη της, αλλά εξασφάλισε τη συμμετοχή της στους Ολυμπιακούς Αγώνες 16 ολόκληρα χρόνια μετά το Πεκίνο κι έκανε ήδη την υπέρβασή της. Μια νίκη ήταν μεγάλη υπόθεση στον όμιλο του “θανάτου”, με την χάλκινη ολυμπιονίκη ομάδα της Αυστραλίας. Με τους πρωταθλητές Ευρώπης Ισπανούς και με τους χάλκινους παγκόσμιους πρωταθλητές Καναδούς. Και η Ελλάδα θα μπορούσε να έχει κάνει με λίγη τύχη ακόμη και το 3/3…. Όπως και να έχει, πάντως, και μ αυτή τη μία νίκη κόντρα στην Αυστραλία μας έκανε να αισθανθούμε και πάλι υπερήφανοι. Τώρα ξέρουμε , ότι πάμε στα προημιτελικά εάν η Σερβία νικήσει με 3 πόντους και πάνω το Νότιο Σουδάν.
Η εθνική βροντοφώναξε: «Παρίσι ερχόμαστε». Και εάν βρεθεί στα προημιτελικά είναι βέβαιο ότι θα παίξει ως ίση προς ίση απέναντι στην Αμερική, ή (το πιο πιθανό) τη νικήτρια του ζευγαριού Γαλλίας – Γερμανίας.