Ο αγώνας της Ελλάδας με τον Καναδά είχε δυο βασικά προβλήματα στα οποία δεν καταφέραμε να βρούμε λύσεις την στιγμή που οι άκρως αθλητικοί και ταλαντούχοι παίκτες του Τζόρντι Φερνάντεθ μας έβαλαν στα σχοινιά. Με την έναρξη της αναμέτρησης ο Καναδάς κατάφερε να περιορίσει σε μεγάλο βαθμό τις επιθέσεις της γαλανόλευκης. Σε πολλές περιπτώσεις ο Καλάθης με τον Γουόκαπ χρειάστηκαν σκαλοπάτι για να περάσουν το κέντρο, με την πίεση να υπάρχει ακόμα και στο δεύτερο μισό του γηπέδου και τις επιθέσεις μας να ξεκινούν από τα 10 δευτερόλεπτα. Η άμεσες απαντήσεις των Καναδών μετά από καλάθι της Ελλάδας ήταν ένας παράγοντας που έκοψε τα φτερά της ομάδας του Βασίλη Σπανούλη, γιατί δεν προλαβαίναμε να στηθούμε στην άτυπη άμυνα ζώνης που παίξαμε στο πρώτο ημίχρονο, αφήνοντας τα περιμετρικά σουτ στον Μπάρετ και τον Μπρουκς, μιας και το man to man απέναντι σε μια τέτοια ομάδα μοιάζει με επικίνδυνη αποστολή.
Τι γίνεται όμως όταν κόντρα σε αυτά τα βασικά προβλήματα βγει ο αθλητικός εγωισμός κάποιων παικτών; Ο Γιάννης είναι ο τέλειος παίκτης για αυτά τα παιχνίδια, γιατί τράβηξε μαζί του τους συμπαίκτες του που χρειάστηκαν επιπλέον ώθηση, όπως ήταν ο Παπαγιάννης και ο Μήτολγου. Ο Παπανικολάου τραβούσε το κουπί πίσω από τα 6,75, με τον Τολιόπουλο να γίνεται παράγοντας “Χ” όταν η Ελλάδα τον ζήτησε. Παράσημο για τον Καλαϊτζακη είναι η άμυνα πάνω στον Γκίλτζιους-Αλεξάντερ, καθώς με το πείσμα του έβγαλε κρίσιμες άμυνες (30,1 πόντους σε 75 παιχνίδια στο NBA με τους Θάντερ και δεύτερος σκόρερ σε όλη την Λίγκα) κόβοντας τον πιο ταλαντούχο παίκτη της αντίπαλης ομάδας, στο τελευταίο πεντάλεπτο για να πλησιάσουμε στο καλάθι. Στο τέλος μίλησε ο αστέρας των Θάντερ, γλειτώνοντας την ομάδα του από το πλήρες “κάζο”. Και γιατί “κάζο”; Όταν χτίζεις μια διαφορά για να κάνεις συντήρηση από το πρώτο παιχνίδι φτάνοντας στο +16 και τελικά παλεύεις για να μην δεχτείς καλάθι προσπέρασης, τότε αυτό είναι πρόβλημα. Άπλα δεν το πιστέψαμε στο τέλος εμείς οι ίδιοι, χάνοντας βολές και τέσσερις ευκαιρίες για να προσπεράσουμε ή να ισοφαρίσουμε.
Η ήττα με τον Καναδά δεν έχει κόστος, καθώς έδειξε τις πραγματικές αρετές της ομάδας μας ενώ πριν μερικές μέρες είχε σχολιαστεί έντονα το παιχνίδι με την Σερβία στο Βελιγράδι και ο τρόπος προσέγγισης του, χωρίς τον Καλάθη και τον απόντα Κώστα Αντετοκούνμπο που δεν πρόλαβε την διοργάνωση. Τώρα με τον Γιάννη να ανεβάζει ρυθμούς και τον Νικ να μπαίνει στο κλίμα (προέρχεται από τραυματισμό) είναι η κατάλληλη στιγμή να χτυπήσει το παιχνίδι με τον “κακό μας δαίμονα”. Προφανέστατα η Ισπανία δεν θυμίζει την “Φούρια Ρόχα” του παρελθόντος, αλλά έτσι θέλουν οι Ισπανοί να τους αντιμετωπίζουν, δηλαδή ως αουτσάιντερ. Έχουμε στο ρόστερ έναν παίκτη που μπορεί να αλλάξει τις ισορροπίες και με ελάχιστους αθλητές στο τουρνουά να μπορούν να το μαρκάρουν, φαντάζει τεράστιο φόβητρο. Η ομάδα έχει δρόμο μπροστά της και σίγουρα όσες φορές θα πέσει άλλες τόσες θα σηκωθεί και αυτό το δείχνουν τα βλέμματα όλων των Ελλήνων διεθνών όταν κοίταζαν τον Βασίλη Σπανούλη στα time out και στις οδηγίες του από τον πάγκο.
Μπορεί η Ελλάδα να μην έχει την λάμψη του παρελθόντος, αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως αυτοί οι παίκτες παίζουν για την φανέλα και την περηφάνεια του συνόλου, μιας συνταγής που ο Ομοσπονδιακός τεχνικός έχει επενδύσει και στο παιχνίδι με την Ισπανία θα παίξει τα “ρέστα” της για να πάει στο Παρίσι.
Επιμέλεια: Γιάννης Ροζής